Apollo i trzy świnie (prototyp)

4 listopada

Tak se myślę, czy dobrze zrobiłem wybierając akurat te liceum. Mogłem przecież iść do Włocławka, dojeżdżałbym co najwyżej, ale byłoby coś nowego – przygoda, wyzwanie, etc. A tak to siedzę w tej dziurze i sam nie wiem, co ze sobą zrobić. Znaczy źle nie jest, ale i tak… Czuję się trochę zmęczony, a ostatnie wydarzenia nie pomagają.

Choćby te nieszczęsne Wszystkich Świętych. No toż kurde jego bele kto to wymyślił, by cała rodzina się zjeżdżała na jeden grób i to jeszcze starego komucha, co i tak nikt go nie lubił za życia. A teraz, mości państwo, recytują wiersze matki, nomen omen mającej lewackie poglądy, i udają wielce świętych i pamiętliwych, bo dziadek „zawsze lubił słuchać anielskich wersów swojej kochanej Anki”. I jeszcze te ciotki nie ciotki, wujkowie z Wypizdowa i kuzyni, co to kiedyś mię podobno na rękach trzymali. Wkurzające indywidua. Co prawda nieco wyolbrzymiam, ale w gruncie rzeczy takie kąśliwe przekłamanie oddaje moją niechęć do tego wszystkiego. A i to tak jeszcze nic, bo nie mogło się obyć bez konkursu na największy znicz i kto da najwięcej na tacę. Toć ksiądz, widząc te ciociowe dwie stówki niemalże fikoła zrobił z wrażenia. „Pani najdroższa, dziękuję wielce, Bóg wielce zapłać na wieki wieków”, mówił, starając się zachować powagę, choć dobrze widać było że mu ślina ciekła, a jak już wpadł na innego z tacą, a to już Kamil mi powiedział, to tą dwustówką mu przed twarzą szamotał, jakby ze złota była. I taki to jest właśnie klimat tych świąt powagi i zadumy. Parodia. Parodia gryząca i nieprzyjemna, stąd właśnie ten mój nastrój. A i żeby nie było – wróciłem jeszcze wieczorem, gdy tylko światło zniczy jarzyło się wśród mroków wrzosowiska i jak dobry katolik, choć dobrym katolikiem nie jestem, pomodliłem się za starego komucha tak jak należy, bo tamta zgraja to go chyba prędzej do piekła spuści taką pamięcią. I poczułem jakby drobne oczyszczenie, jakby bozia na mnie spojrzała przychylnym okiem i taki trochę cieplejszy w środku wróciłem do domu, gdzie zastałem (jednak kara boska!) nieszczęsnego Kamila, mojego kumpla.

– Wpuszczacie nieznajomych do domu – oznajmiłem rodzicom, którym najwidoczniej towarzystwo syna rzeźnika bardzo pasowało.

– Nie żartuj tak, Michałku. Jeszcze Kamilkowi przykro się zrobi, a to twój jedyny znajomy… – Matka, siorbiąc herbatę, już chciała mnie pouczać w swój typowo nieporadny sposób.

– Jest jeszcze Miro.

– Ten przynajmniej nie ma krwi na rękach – zawtórował mi ojciec, niespodziewanie wchodząc do salonu i rozsiadając się na sofie.

– Weź, bez takich… – Kamil, siedzący do tej pory cicho, odezwał się, jakby mówił do mnie, a nie do ojca. – Szorowałem dokładnie. Ostatnio jak pani Jakubiak mnie zbeształa to się pilnuję.

– A co zrobiłeś? – zagadnąłem, dosiadając się do stołu.

– O ścianę się oparłem… Wielkie mi co – odpowiedział naburmuszony.

– Właśnie, synku, chcesz herbatki? Kupiłam nową, białą jakąś. Kamilowi smakuje. – Mama, jakby nie wyczuwając klimatu, zwróciła się do mnie.

– Co? Nie, dzięki – odpowiedziałem bardziej nieskładnie niż myślałem. – Wolę pogadać z tym naszym gościem, jak już przylazł.

– Ładnie mnie traktujesz!

– No, co jeszcze? Naburmuszysz się jak jakaś panienka?

– Idźta do pokoju, a nie… Telewizor mi zagłuszacie – odezwał się znów ojciec, a zrobił to głosem na tyle przenikliwym, że nikt jakoś nie miał ochoty protestować.

– Dobrze mówi – przyznałem, wstając od stołu. – Bierz kubek i chodź.

Kamil przytaknął i poszliśmy. A za nami matka.

– Ciebie nie wyganiał – przypomniałem jej, a ona bez słowa obróciła się na pięcie i zawróciła.

Umiejscowiłem Kamila na łóżku w stanie permanentnego chaosu, naprzeciw biurka i czerwonego krzesła obrotowego, na którym zasiadłem ja. Świeciła się tylko lampka, okno było otwarte, wpuszczając zimne powietrze i szczypiący w skórę wiatr, a dywan, szorstki i nieprzyjazny, nie dawał komfortu stopom mojego gościa.

– Ja nie mogą tak rozmawiać – powiedział, ginąc w półmroku.

– A jak chcesz rozmawiać?

– Zamieńmy się miejscami.

– Po co?

– Bo będę mówić, a ty będziesz pytać.

Nie byłem za bardzo w nastroju, więc bez szemrania się zgodziłem. Zatopiłem się w zimnej tkance kołdry, a Kamil, wielce usatysfakcjonowany ze swojej dominującej pozycji, założył nogę na nogę i powiedział dosadnie:

– Miro nas zdradza.

Z trudem powstrzymałem się od śmiechu.

– Nie śmiej się na Boga! Poważnie mówię.

Za drugim razem aż mnie wygięło.

– Dobra! – Wstał, obrażona księżniczka. – Niech ci będzie, ty spleśniała wątrobo. Nigdy się nie dowiesz, że jednym się powodzi, a innym, nam znaczy, jak tym świniom nie dane jest choćby w niebo spojrzeć.

Na słowo „powodzić” niemalże dostałem spazmów ze śmiechu. Mowa była w końcu o Mirosławie. Doprawdy, ze wszystkich istot świata, ten biedny Kamil zestawił Miro z „powodzeniem”. Jaja jak berety.

– A co on takiego…? Co się stało? – powiedziałem w końcu, opanowując się nieco.

– Z dziewczyną się trzyma, kartofel jego mać.

I w tym momencie przykuł moją uwagę.

– Ale z jaką? Że z klasy? Przecież bym zauważył.

– No z klasy. Z tą, jak jej tam, Martą chyba.

Szybko odświeżyłem swoją pamięć, ale nie mogłem skojarzyć tego imienia z żadną znaną mi sylwetką.

– A jest ktoś taki u nas? Ni chuja nie kojarzę.

– I właśnie w tym problem. Tak jak ja jesteś wielkim ignorantem.

I ni z stąd ni zowąd wyciągnął telefon, wszedł na facebooka i wyszukawszy jakieś nazwisko, którego nie dostrzegłem w przestrzeni zbyt jasnego ekranu, wszedł w zdjęcie, które to właśnie chciał mi pokazać.

A na tej fotografii dostrzegłem niepozorną osóbkę, w zasadzie portret delikatnej, nieco opalonej twarzy o czarnych włosach niewiele dłuższych od moich, niknące w świetle flesza odbitego w lustrze szarawe oczy i uśmiech, delikatny i niewyraźny, acz zdradzający jakąś ledwie się iskrzącą energię. I wtedy coś mi zatrybiło w głowie, skojarzyłem jakoś te profilowe z kimś kogo widuję niemal codziennie, a przemyka przede mną jak cień, choć przecież często gdzieś obok jest Miro. I dotarło do mnie jak ślepy byłem, jak nijaka wydawała mi się ta persona, jak łatwo dałem się zwieść, nie dostrzegając, że mój kumpel zadaje się z dziewczyną, choć przecież ani razu mi to przez myśl nie przeszło.

– Bałem się, że to jakaś laska… – odetchnąłem lekko, łącząc wątki i określając w głowie tę Martę „niegroźną chłopczycą”.

– Co się bałeś? Bój się, a nie! Aj tam, że to taka dziewczyna, że nie widać, że to dziewczyna, ale dziewczyna to dziewczyna.

– A co ty jesteś? Szowinista? Niech se z nią gada, żadnej szkody nam to nie robi.

– Jeszcze nie, ale już owija go sobie wokół palca. Spójrz!

I znów mi podsunął swój telefon, a przed moimi oczami ukazała się prywatna korespondencja z Mirosławem, a w niej peany na cześć Marty wraz z niedyskretnymi zdjęciami z czegoś, co Miro określił „pierwszą randką”.

Krew wręcz mi się w żyłach zagotowała. Chamstwo! Zdrada! I kłamstwo nade wszystko!

– Kamil, naiwniaku… To ta dziewczyna jest w niebezpieczeństwie. Znasz przecież Mira. Nie wiem jak się do niej dorwał, ale gość zwyczajnie odlatuje. Dam sobie rękę uciąć, że nic się nie dzieje, a on się mami po prostu.

– Ale rozmawiają, ona mu na to pozwala, coś jest na rzeczy.

– Też prawda – przyznałem, wracając do pozycji leżącej. – Jednak… Co chcesz zrobić? Zagrozisz mu? Jej? Powiesz mu, że się martwimy?

– Zrobimy to jak przystało na prawdziwych mężczyzn – powiedział z większą dumą niż powinien.

– Czyli?

– Wpierdol.

– Nie no, przesadzasz.

– Musi być przemoc. Nie ma wyjścia. – Kamil zdawał się być już zdecydowany.

– Ja go nie uderzę. Jeszcze tamta go będzie bronić. A dziewczyny nie tknę.

– Babochłop. Tylko pół grzechu.

– Nie wypada…

– To twój przyjacielski obowiązek!

Nakręcił się. Nie miałem ochoty tego ciągnąć, więc wstałem i grzecznie zasugerowałem, że na dziś wystarczy.

– Ale postanowione? – dopytywał, gdy już miał wychodzić.

– Daj spokój, nie można działać tak gwałtownie. – Widząc jednak jego pełne pasji oczy, zreflektowałem się momentalnie. – No, pogadamy jeszcze w szkole.

Zbił pionę i wyszedł. Krzyżyk na drogę.

No i następny dzień był Dniem Rozstrzygnięcia.

Pogoda była dość ładna, to jest nie padało i nie wiało za bardzo, dwie dziewczyny z klasy z wrażenia aż odsłoniły nogi, a ja kontemplowałem zaokienną naturę, oczekując zainicjowania akcji. Bo, Boże bądź łaskaw, nieszczęsny Miro już nawet siedział w ławce z tą Martą, co Kamila, wnioskując po jego subtelnej, acz bardzo czytelnej ekspresji, niezwykle bolało.

W końcu nastała TA przerwa, na której zaczepił mnie mój biedny rzeźnicki kumpel i odciągając gdzieś na bok, to jest do toalety, wyjawił szczegóły swojego zwięzłego planu, który zamknął się w jednym dosadnym słowie:

– Wpierdol – wyszeptał, jakby wyjawiał mi tajemnicę wszechświata.

– A jednak.

– Jestem zdecydowany i zmotywowany.

I wyszliśmy, dumne warchlaki, na korytarz, pewnym okiem zmierzyliśmy jego szerokość i znalazłszy Mirosława, który ucinał sobie pogawędkę z Martą (wtedy też dostrzegłem, że jest wyższa od każdego z nas trzech), podeszliśmy doń.

Dziewczyna, jakby nieco spłoszona, wycofała się o pół kroku, jednak Miro, szarmancki inaczej brunet o włosach postawionych „na sztorc” stał pewnie i zadziornie, opierając się wyprostowaną ręką o ścianę.

– Panowie… Macie jakiś interes?

– To brzmi głupiej niż wyglądasz.

– Ejże, grzeczniej proszę. Tu chodzi o mój imidż.

Kamil, dziwnie cichy, wypalił w końcu, zwracając wszystkie głowy na korytarzu w naszą stronę:

– Kochasz ją bardziej od nas, prawda!?

Mirosław aż stracił równowagę, ja zaś walnąłem sobie siarczystego facepalma.

– Co!? O czym ty gadasz?

– Miro, on… – Zachowując resztki przyzwoitości starałem się coś powiedzieć, lecz dziki ton Kamila natychmiastowo mi przerwał.

– Zdradzasz nas! Zdradzasz! I to z babochłopem!

Drżąc w konwulsjach, każde kolejne słowo wykrzykiwał coraz głośniej.

– A ja, durny, myślałem, że jesteśmy przyjaciółmi! Że jak te świnie na rzeź skończymy w tej samej chłodni! Miro, byłeś mi niezwykle bliski!

– Kamil, weź się, ludzie patrzą. – Starałem się go uspokoić, łapiąc za barki i szarpiąc.

– Boże, Kamil! – wybuchnął nagle Miro. – Dla babochłopa! Na moją dumę, jak mogłem! Kamil! Ty rzeźnicka mordo, jak mogłem ci to zrobić!

I się rozkręcili. Aż wstyd było tych idiotów uspokajać, ale ktoś musiał, bo jeszcze…

– Ej, nie kamerować! – Krzyknąłem, widząc obiektyw telefonu niebezpiecznie zbliżający się do nas. – To męska sprawa! Rozejść się!

Tłum wydawał się być nieprzekonany, a tymczasem kątem oka dostrzegłem, że owa biedna Marta najpierw spuściła głowę, a chwilkę potem, dosłownie między kolejnymi wykrzyknieniami Kamila i Mirosława pobiegła w głąb korytarza.

W końcu puściłem Kamila i obaj płaczkowie wpadli sobie w ramiona, uspokajając się trochę, a ja, kierowany niezrozumiałym impulsem, pobiegłem w ślad za dziewczyną.

Gdzieś tam z przodu majaczyła jej sylwetka, ale raz po raz znikała zasłonięta bezkształtną plamą przechodzących wszędzie osób. Przeciskałem się, mijałem, raz prawie na kogoś wpadłem i doszedłem w końcu do schodów, gdzie ostatni raz ją widziałem. Instynktownie wszedłem na górę, po szerokich marmurowych schodach i w końcu, dostając się na ostatnie piętro, dostrzegłem ją skuloną pod drzwiami od jakiegoś składzika.

Nikogo już tu nie było. Puste klasy, magazyny. Ktoś otworzył okno i co jakiś czas przez przestrzeń korytarza przetaczał się cichy świst i lekkie muśnięcie mrozu. Podszedłem do niej, nieco niepewny i usiadłem obok, jakby bojąc się złapać ją za ramię. Ba, naprawdę się bałem. Przecież ona cicho szlochała, co usłyszałem dopiero, gdy się zbliżyłem.

– Ja… ten… – próbowałem coś powiedzieć, ale słowa zastygały w gardle.

W gruncie rzeczy nigdy nie rozmawiałem z kimś skrzywdzonym, pogrążonym w ramionach i zmuszonym, by tak otwarcie pokazywać chwilę słabości. I była dziewczyną. Ale głupota… To naprawdę był nasz jedyny problem.

– Prze… Przepraszam za nich. Straszni z nas idioci.

Wymamrotałem w końcu, ale słowa te bolały i kłuły w serce. No bo jakby pomyśleć nigdy nikogo w ten sposób nie skrzywdziłem. Nawet jej nie znałem. Co miałem mówić? Co czuć? Trudno mi było stwierdzić, co mnie w ogóle do niej przyciągnęło. Przecież… tak łatwo zawsze się godziłem z czyimś nieszczęściem.

– P-pójdę już – powiedziałem drżącym głosem. – Dopilnuję, by tamci też cię przeprosili.

I wstając, powiedziałem szeptem zbyt głośnym, by mogła go nie usłyszeć:

– Dranie… Żeby dziewczyna płakała…

I wtedy wstała i jak ten cień przeszła obok mnie, zahaczając, chyba przypadkowo, końcówką palców o moją dłoń.

– Nic się nie stało – powiedziała cicho, ocierając nadgarstkiem ostatnią łzę. – Przyzwyczaiłam się…

I wtedy już wiedziałem, co tak naprawdę ją zabolało.

– M-marta, tak? – powiedziałem z trudem, a ona, nieco zaskoczona, odwróciła się, wlepiając we mnie zgaszony wzrok. – Emocje ich poniosły. Nie jesteś żaden babochłop. Jesteś… Jesteś dziewczyną… Nawet ładną. – To ostatnie dodałem już niemalże szeptem.

Raz jeszcze wlepiła we mnie wzrok, tym razem zdecydowanie żywszy, a na jej twarzy pojawiło się coś, co mogłoby być bladym rumieńcem. Usta, tak jak na tamtym profilowym, ułożyły się w delikatny, zgaszony uśmiech. Odwróciła się szybko, jakby słysząc moje myśli i odeszła, schodząc powoli po schodach.

Poczekałem chwilę, nie chcąc iść za nią i w końcu wróciłem na korytarz, gdzie zostawiłem Kamila i Mirosława, a Marty, choć zmierzała w to samo miejsce, nie widziałem.

Dopiero potem, na następnej lekcji, spostrzegłem ją, otuloną kapturem szarej bluzy w ławce w kącie sali.

Już więcej tego dnia nie rozmawialiśmy, choć zdawało mi się, że co jakiś czas jej wzrok spotykały się z moim.

//prototyp, bo tak naprawdę napisałem to "tak sobie", a więc nie mogę zagwarantować kontynuacji, póki całości nie przemyślę//