Ascendencja

W świecie pełnym ciemności i zgiełku,

Ascendencja walczy o swoje miejsce.

Jak kosmiczny taniec gwiazd w bezkresie,

Unosi się dumnie na przestrzeni czasu.

Z korzeniami we wnętrzu ziemi głęboko,

Wznosi się ku niebu, ku swobodzie ducha.

Zziewa z utęsknieniem zakorzenienie,

By odrzucić skały, by wznieść się w lot.

Na trudnej drodze poznawania siebie,

Gwiazdy zstępują, by pokazać kierunek.

Licząc na moc milczącej mądrości,

Przechodząc przez chwile samotnej próby.

Nie tylko wznieść się ku oczomy niebios,

Ale też dostrzec piękno na ziemi.

Ascendencja nie jest egoistycznym żądaniem,

Lecz sztuką podziwiania wszystkiego, co istnieje.

Nadal jednak gubi się w labiryncie,

Snującą się zamieszczanych ambicji.

Wtedy wraca, zbiera siły wewnętrzne,

By znaleźć swoje prawdziwe przeznaczenie.

Ascendencja jest odsłonięta na światło,

Jak poranne słońce nad górskim grzbietem.

Obdarza nas siłą i inspiracją,

By z każdym dniem rozwijać swe skrzydła.

Wśród burzowych nocy i żalu momentów,

Ascendencja trwa, nie tracąc nadziei.

By w końcu osiągnąć pełen blask triumf,

Wysoko w niebie, gdzie marzenia się spełniają.