Asparagus

Droga jest celem

Piękno do którego dążysz

Przez bagno, krzepisz odwagę bo Raj tam za

To ekscytacja podróżą ale nie ona jest celem

Ukojenie łez nasycenie spocznienie w ramionach

wyśnionych na łonie matki żony siostry

Ale nie wiesz co właściwie każe

iśc na górę, czemu góra która jest podcelem tak wabi pięknem

Wyrosła na polanie za blokiem

Muszę na nią wejść, nie mogę, ześlizguję się po mchu

(Szczególnie u podstawy jest stroma śliska wypukła)

Wyraźne drzewa i ich piękne cudowne i zdradliwe gałęzie,

kopuła, wrócę tu potem bo Beatka czeka

Mały jogging nie może się przerodzić w wejście przed obiadem na Meru

Potem przyszedł do mnie Asparagus, mini las, idea lasu

miniatura, piękna góra zieleni, na górze gałęzie, na dole

gąszcz zieleni, mszasty

Więc góra ze snu zjawiła się tu

A na nią wchodzę, w Meru lub doniczki świat

Bo przez nią wiedzie droga

Góra jest piękna i radująca

Celem jest droga i radością, ale celem nie ostatecznym

ale wystarczającym

A żeby być na drodze sobą

trzeba zapomnieć o sobie, a pokochać Normę

Wrócę do niej, do góry, za nią niejasny cel ostateczny

Norma to ma wąskie oczy i usta, jest może Japonką

Może Słowianką Istnieje jako osoba nadosobowa

Jak Atena i Wenus Jest ona Ateną i Wenus Taka istota duchowa

może się wcielić w jakąś osobę Norma nie myśli o sobie

Jeśli przegląda się w lustrze to nie narcystycznie

Nie widzi się jak ten Asparagus (Ja go widzę)

Będący lasem

A zarazem sobą

Gdybym miał z Normą stosunek to byłby jak z nieznajomą

Droga wiedzie przez gąszcz, przez pustynię

Ocean Źle drogę zgubić

Przez krainę Lotofagów, żebraków, mścicieli

pracoholików, randkowiczów, czerwieni, zieleni

drzew, łąk, chmur, rzek, pustyń...

zaklinaczy węży, zaprzyjaźniaczy z rekinami

podniecaczy kamieni, nawracania chrześcijan

wzajemni ujeżdżacze smoków

w rzadkich chwilach posąg człowieka na posągu świata

posąg świata na posągu człowieka

w, na i nad Ziemią

w środku i na krańcach

w kuli Czasu