Atlantyda

Z głębin oceanu, gdzie wód szeptów taniec,

Wśród fal spokojnych Atlantyda tonie,

Wyspa magii, gdzie sny miały swój początek,

Zatarte w mrokach, zagubione w głębinach.

Z pałaców perłowych, z marmurów świetlistych,

Z duszą krystaliczną, wyspa cudów stała,

Pod wodą, gdzie echo milknie w ciszy przerażającej,

Atlantyda w blasku swe skarby kryła.

Królestwa minione, obietnice złamane,

W podwodnych miastach, gdzie czas stanął w miejscu,

Wspomnienia historii, w legendach utrwalane,

Sny Atlantydy wciąż trwają bez końca.

Tam mężowie dzielni, żeglarze odważni,

Wyprawy śmiałe w nieznane wyruszali,

Miłość, zdrada, walka w sercach ich była,

W świecie zaginionym, gdzie duchy się skryły.

W zimnych wodach, gdzie morze cichnie,

Atlantyda swe tajemnice chowa,

Miasto marzeń, piękno nieskończone,

W snach i sercach ludzi wciąż trwa.

Kiedyś wielka, teraz tylko mit,

Atlantyda czeka, by znów powstać z morza,

W tęsknocie skryta, w legendzie wyśniona,

Zaginiona wyspa, co w sercach wciąż żyje.