Atramentowa woda.

Rzuciłam kiedyś do wody kamień.

A tą wodą był atrament.

Czarny i nie skończony, taki w którego toni.

Smutku czarna łza, łzę goni.

Rzuciłam kiedyś pod niebo pustym kałamarzem.

By tam u góry ktoś domyślił się, o czym marze.

Lecz kałamarz zaczepił o papierowe chmury.

O posypały się z nieba śnieżnobiałe wióry.

Kiedyś, gdy usiadłam obok atramentowej rzeki.

Zamknęłam na chwile powieki.

A gdy się obudziłam, zamoczyć chciałam w niej pióro.

Lecz z nieba spadł kałamarz, a z nim kawałek papierowego nieba.

I wtedy zrozumiałam.

Że niczego mi już więcej nie trzeba.