Autoportret z szaleńcem

Leżę w półmroku i myślę,

ciemność zapada w mej głowie,

wzrasta w umyśle szaleństwo,

cicho jak mały płomień.

Nie ma gwiazd na nieboskłonie,

na ciemnym sufitu niebie,

tylko sztuczne światło dociera przez okna, zdobiąc tumany cieni. Pokój mój stał się świątynią- dla świata otchłani czcicieli. Siedzę w półmroku myśląc,

nie sam, lecz z szaleńcem i boku,

mój przewodnik to i towarzysz- w pobliskiej krainie cieni.