Azyl

Przesuwam dłoń po wyniszczonej ścianie

Domu... który był moim azylem

Czuję każdą jej bruzdę...

Każde zagłębienie...

Wygryzione zębami czasu

Wypalone ostrym językiem ognia...

Wspomnienia bolą...

Bólem palącym od wewnątrz

Bolą... i są śmiertelną chorobą...

Która powoli mnie zabija

Ból po stracie jedynego azylu...

Jest okropny...

Nie do zniesienia...

Wraz z każdym spojrzeniem

Boli jeszcze bardziej

Niczym sztylet przebija moje serce

Raz po raz...

Dzień po dniu

Spoglądam raz jeszcze na szczątki spalonego domu

W którym zostawiłam część siebie...

I zostaję z wypaloną raną w sercu...

Czuję obejmujące mnie ramiona

I kojący głos matki... która zawsze ze mną była

Ale straciłam swoją przystań...

I ją odtrącam

Teraz już nic nie jest moim azylem...