Azyl samotności

Spoglądam przez okno z nocną melancholią

Grady jest człowiek każdy

albowiem samotność to mój kompan na tym piekielnym świecie.

Azyl w którym ukryć się mogę

Znajduje w nim westchnienie

Na moje wieczne strapienie.

Gdy w swej komnacie przesiaduje

Samotność jest mi droga

Sromota mi nie doskwiera

Czas wtedy nie ma znaczenia

Dowierać w swym azylu samotności lubię acze wszystkie ambarasy gubię