BABA

Stara baba, co to wdową bywała,

po sąsiadach, na szemranie, pieszo chadzała.

A to na herbatę - a to na wino.

A to na wszystko!... byle co ino!

Żeby, puścić język w te tany,

i jeszcze akompaniują do tego organy.

Kto, rykoszetem nie oberwawszy?

- ten najwidoczniej, już po innym, świecie chadza.

Aż dnia pewnego, tak się baba rozgadała, że ją,

ni stąd- ni zowąd, północ ostała.

Idąc szosą, mróz siarczysty nastał,

a że wdowa długi jęzor miała,

nie potrafiła go w gardziel wetknąć.

Wnet język, zamarzł jej wartko.

Zruszać go chciała, by odwilży złapał.

Kiedy tylko spróbowała, trach!- i język się złamał.

I skończyło się szemranie, czas krótkiego języka...

...zacząć przyszywanie.