Bądź proszę kanibalem
Jeśli w wyschniętym, zrezygnowanym sercu czai się jeszcze świeży miąższ, jeśli kuli się pod cienką, satynową kołdrą skóry, lub ucieka przed holokaustem ostrych świateł poranka - jest twój. Oddaję ci go z każdym skrawkiem mnie. Wydziarane skrzydła, które kiedyś potrafiły mnie wznosić, a dziś umiem dzięki nim szybciej spadać - zamknięte w futerale skrzypce, ale jeszcze ci zagram. Tylko tobie, na pustej sali, kolędę o tym, że bóg o nas zapomniał. Później przyniosę łańcuch choinkowy. Chciałabym wygrzebać z oczodołów wszystkich, którzy kiedykolwiek cię skrzywdzili, ich przerażone finką spojrzenia i upleść wielokolorowy, szklano-źrenicowy łańcuch, ale jaka choinka ucieszyłaby się z podobnego obrzydlistwa... Wiesz zresztą przecież, że w gruncie rzeczy jestem strachliwa i drżałyby mi dłonie. Że to pewnie ty wyjąłbyś mi nóż spomiędzy zimnych palców, mówiąc: już okej, maleństwo.
Plotę te dziwne myśli w korowód zdań o spuszczonych głowach, zdań, którym uginają się kolana. Każda litera chce być częścią listu, który weźmiesz w dłonie szybciej, niż moją twarz. Na myśl o tym, znów w oczach zbierają mi się łzy, jedna z nich płynie gdzieś za ucho, gdy chłopak na przystanku, zagadnięty o papierosa, podaje mi dwa. ,,Listopady powinny być zakazane", mówi ciepło. Ale to nie jesteś ty. Nie ma już łatwych zapomnień i nieistotnych obrzydlistw, po których trzeba odplunąć. Przeciągam się jak kotka, bo jestem twoją myszką. Bawię się tylko z sobą. Torturuję tylko ten znany od dwudziestu paru lat materiał i zdaję sobie raporty, salutując powietrzu. Ciemiężyciel, oddycham więc żyję. Odchodzę, wkładając jednego papierosa za ucho, słowa matki palą mnie jak whisky, kręci mi się w głowie.
Gdyby morfinę dało się produkować z miłości, zawsze mógłbyś gubić się ze mną w krainach naprędce zbudowanych przez troskliwą Matkę Mgłę. Nigdy nie musiałbyś wracać, tylko że moje głupie palce rozlewają ampułki z miłością w złych momentach, bo przeklęta bezradność i niezręczność wlecze się za mną jak ślubny welon z zeszłej epoki, zagarniając puste paczki po fajkach i szeleszczące blistry. Co one tam mruczą, kochanie?
Są puste, puste, puste jak większość ludzi.
Zatkaj mi uszy. Przykryj mnie sobą. Owiń mnie śliną. Podpal spojrzeniem. Potargana, przeczesując otwarte szuflady w deszczu maleńkich, żółtych kwiatów, zatrzymuję się czasem w połowie dnia, by polizać wspomnienie jak pysznego lizaka, i ziarniste kadry zalewają mnie światłem. Z ramy okiennej, o którą oparłam czoło, ścieka czerwona stróżka. Nikt jej nie staje na drodze, nie mówi, kim ma być. Łatwo jej. Dlaczego nie wszystkim tak łatwo? Rozmazuję ją sobie na policzku, zakurzone lustro dawno nie widziało mnie tak szkaradnej. To nic. Już nie zawsze muszę być ciemnooką barbie na barbiturantach, już nie. ,,To ja", mówię głośno do dziecka, którego nigdy nie będę mieć, i pokazuję pustce w lustrze pieprzoną przez smutek mamusię. ,,Dobrze, że tatuś nie widzi, jaka mama jest głupia, tuląc do piersi swoje nic, żyjąc dzięki ostatniej działce jego spojrzeń". Są jak moment, gdy w kontrolce pojawia się krew. Są jak wtedy, kiedy mocno mnie całujesz, albo mówisz drogocenne kamienie, tylko mi. Jakieś głupie pindy z Holiłud dostają wielokaratowe diamenty, a ja dostaję czasem nawlekane na sznurek, który musi być mocny i gruby - opowieści o tobie. I wolę je, wolę nas, przemarzających na kość gdzieś w kolejnym nocnym, wolę nas nawet odgrodzonoych od siebie blokadą dziwnego poranka. Rozryję gładką skórę dłoni o wszystkie zasieki, a jeśli coś w tobie nie da ci mnie wpuścić - będę podawać ci ręce przez dziury w kratach, zrobię podkop, wytrzymam dwa tygodnie, znowu wsiądę w pociąg. Będę jechać siedem godzin, i spadnie siedem deszczy, ale w końcu nauczę się rozumieć to, co dziś jest tylko symbolem.
Komentarze (32)
Na cały regulator.
Wiesz, że pierdolę te całe gwiazdki.
Oddaję ci go z każdym skrawkiem mnie. - siebie.
Gęsia skórka zaczęła się u mnie pojawiać dopiero po przeczytaniu połowy, wcześniej nie było tego prądu. Ale druga połowa i końcówki wymiata.
W sumie to okropne siedzieć tylko i odmierzać dni do kolejnego spotkania, a w między czasie żyć tym co było w poprzednich tygodniach. Taka miłość bez reszty zawsze boli, bo kiedy mija, nie zostaje nic, dlatego ważne, żeby coś sobie zostawić, żeby móc się czegoś trzymać ''
Dobry tekst, mocny. O całkowitym zatraceniu siebie.
Pozdrawiam.
Trochę czytnąłem tera Tokarczuk & Bator, więc tylko stykam pragmatycznie, bo u nich jest bardzo duża swoboda zapisu – jakby co :)
Z tego co zrobiłaś wyjściem szafą, twoje teksty mogą być odbierane bardzo subiektywnie pzdr.
Spomiedzy sprawdze, dokonam poprawek, ale pozniej, dzis upiorny dzien.
Wrócę, bo teraz nie mogę się podzielić odczuciami. Ale na pewno, jak wrócę z tego zajętego czasu, napiszę.
5!!!
Wyrywają okrwawione prawdy i rzucają innym.
Po tym ich poznajemy. Jesteś jedną z tego uprzywilejowanego, wąskiego klanu. Chciałabym, abyś została doceniona i czytana przez wielu, wielu potrzebujących prawdziwego słowa. Bo w pisaniu jesteś zależna tylko od prawdy w Tobie, niezależna od innych. Od norm, stereotypów. Wolna.
Kto tego nie potrafi, tworzy erzac.
Dobrze, że jesteś.
A czemu ci zazdroszczę? Bo kiedyś też umiałam kochać bezwarunkowo. Żyć bezkompromisowo. Instynktem, wzlotem i upadkiem. A Ty jeszcze potrafisz kształty, barwy i smak uczucia nie zabijając, nie spłaszczając, zamknąć w zdania. Język Cię kocha.
Od tytułu po ostatnie słowo – zachłanność. Mimo wszystkich przeszkód – radość. Siła oddania.
Sens.
Z racji swojego wieku i doświadczeń muszę Cię uprzedzić – nie można żyć na takich obrotach non stop.
Czasami sobie myślę, że aby epicentrum doznań miłości nie stracić, trzeba ją zabić... i pamiętać w co wrzuciła. Wtedy nic się nie zdewaluuje, nie zamieni w stygnące pogorzelisko. Wybacz te słowa.
Najważniejsze.
Tęsknota, odwieczna tęsknota za Jednością. Tęsknotę (tę miłość) sprawdzisz/sprawdzasz tylko w pokonywaniu przeszkód, w biegu, mimo kłód rzucanych pod nogi, po bagnach i trzęsawiskach.
Aby czasami znaleźć się Razem na słonecznym atolu, w części błękitnego bezkresu.
Mocna, piękna, lirycznie skonstruowana proza. Brawo.
Ciut bym tam coś stylistycznie wygładziła. Potraktuj proszę to co poniżej, wyłącznie jako dowód mojego przejęcia się treścią i formą Twojego utworu. Chyba chciałam poczuć się Autorem, stąd ta opcja. Ale to Ty jesteś wyjątkowa, przetrwaj i pisz!
Jeśli w wyschniętym, zrezygnowanym sercu czai się jeszcze świeży miąższ, jeśli kuli się pod cienką, satynową kołdrą skóry, lub ucieka przed morderczym i beznamiętnym światłem poranka - jest twój. Daję ci go w każdym skrawku mnie.
Wydziarane skrzydła, które potrafiły mnie wznosić, a dziś sprawiają, że potrafię szybciej na nich spadać, są jak zamknięte w futerale skrzypce, ale jeszcze ci zagram. Na pustej sali, tylko tobie, kolędę bez boga, bo o nas zapomniał.
Później przyniosę łańcuch choinkowy. Będzie odpłatą. Wygrzebię finką z oczodołów przerażone spojrzenia wszystkich, którzy kiedykolwiek cię skrzywdzili. Uplotę wielokolorowy, szklano-źrenicowy łańcuch. Ale czy nasza choinka ucieszyłaby się z podobnego obrzydlistwa?
Uściski, Lamb.
Moze kiedys znów beda, poki co biedny czytelnik uzera sie z pseudopoetyckim autyzmem mym.
A wiesz, każdą prozę życia, nawet w niej można odnaleźć - Najważniejsze. Trzeba tylko zostać tym dzieckiem z przedszkola i wierzyć, że to najwspanialszy ze światów, jaki nam się przydarzył.
Uściski.
Będzie dobrze!
Bardzo bardzo.dobre
Takie teksty aż chce się czytać.
Możesz uznać to za czepianie się półdebila i po prostu nic z tym nie rób, ale czy w tym fragmencie oba „mi” nie są zbędne?
„Na myśl o tym, znów w oczach zbierają mi się łzy, jedna z nich płynie gdzieś za ucho, gdy chłopak na przystanku, zagadnięty o papierosa, podaje mi dwa. ” - to taka pierdoła, żebyś wiedziała, że uważnie czytałem. Ja sam robię błędów miliony (nie mówię, że to jest błąd) ale bez... No już wiesz o co mi chodzi.
Tekst jest świetny jak większość Twoich, a że mądrzejsi ode mnie już Ci powypisywali super komenty ja chcę zauważyć jedno, rozwijasz się a wręcz rozkwitasz literacko, wręcz rozkwitasz. To, że nie potrafię napisać dobrej recenzji nie oznacza, że nie umiem dostrzec znakomitego tekstu i rozpoznać bardzo dobrego autora, w tym wypadku autorki.
Śledzę Twoje utwory, tak jak tylko mogę i to coś, ta iskra, nie rozdmuchiwany na siłę, jak u niektórych, ogień pisarski nabiera mocy i pewności z każdą nową odsłoną Twoich publikacji.
Na marginesie, czuć, że stajesz się dojrzałym człowiekiem, mimo młodych lat poruszane tematy, a zwłaszcza sposób jaki je poruszasz, gdybym nie wiedział co nieco o Tobie, to przywodzą mi na myśl „starą babę” która nic w życiu innego nie robiła a patrzyła na świat, życie na wszystko w sposób jak nikt inny tego nie robił, i po prostu „popełnia” teksty od tak, nad którymi inni musieliby ślęczeć miesiącami nawet nie zbliżywszy się do jakości tej „starej baby”.
Na kolejnym marginesie, dostrzegam Twój postęp, to chyba nie jest dobre słowo, ale nie chce mi się kombinować, zrozumiesz o co mi chodzi. A wiec nie wdajesz się, jak inna Ty, milion lat temu w małostkowe przepychanki czy utarczki słowne, a skupiasz się na tekstach tak Twoich własnych, odpowiadając i dyskutując o nich jak i pod innymi tekstami.
Pewnie nie powinienem tego pisać pod tak dobrym tekstem ale, tak sobie myślę gdyby nie droga którą przeszłaś, wszystko, wszystko... nie byłoby Ciebie teraz takiej jaka jesteś.
Napisałem kiedyś takie coś, coś co miało wyśmiewać się z naszych zmagań na opowi, i tam miałaś jedną z wyrazistszych ról, że tak się wyrażę. Dziś ten tekst jest tak archaiczny jak porozumiewanie się za pomocą znaków dymnych.
Tamtej Ciebie już nie ma, chyba nie :) Podoba mi się nowa Ty z tymi bardzo dojrzałymi tekstami(chociaż te stare tez lubię, lubiłem) i ...
no dobra wiesz już o co mi chodzi.
Fajnie piszesz, nie przestawaj!
Sorry za osobiste przemyślenia.
Dojrzala sie nie czuje.
Cóż, pięknie, jak zawsze. Trochę bardziej od siebie do siebie, niż zwykle, tak refleksyjnie i pamiętnikowo. Zgrabnie. Emocjonalnie.
Napisz komentarz
Zaloguj się, aby mieć możliwość komentowania