Bajka

Zdenerwowana wpadłam do pokoju. Kolejny dzień zniszczony przez te malowane pindzie z sąsiedztwa. Rzuciłam się na łóżko, odbijając się od jego sprężystej i miękkiej powierzchni. Zmęczona przymknęłam swoje powieki i w ułamku sekundy dostrzegłam jednak coś na biurku. Podniosłam się niechętnie i zbliżyłam do niego. Przedmiot ten wyglądał na stary, poniszczony notes oprawiony w skórę. Wzięłam go do ręki, a powietrze nagle zrobiło się cieplejsze. Coś się zmieniło… Podniosłam wzrok i tam, gdzie powinna być ściana oblepiona plakatami, nie było nic…! Rozejrzałam się… Nie byłam już w pokoju… Miejsce to przypominało jakąś jamę, ale nie taką zwykłą… Na ziemi z niewielkich kraterów buchała lawa. Płynęła ona także strumieniem niczym jakaś rzeka, po obu moich stronach… Jakiś metr nade mną rozprzestrzeniała się bujna roślinność, a pomiędzy nią ochoczo pracowały skrzaty, wielkości małego palca, a maluchy, które były ledwo dostrzegalne, bawiły się tym, co napotkały na swojej drodze. Świat nade mną był odwrócony, nawet woda z wodospadu płynęła spokojnie, jakbym to jednak ja była gdzieś u góry. Nagle zaczęłam się nad tym głębiej zastanawiać zastanawiać. Sięgnęłam ręką nad siebie popychana przez ciekawość.

- Nawet nie próbuj!- rozległ się przerażający ryk.

Cofnęłam potulnie rękę i rozejrzałam się za źródłem mego przerażenia. Daleko przede mną ujrzałam drobny ruch. Niepewnie zrobiłam krok w przód.

- Chodź do mnie dziecko i nie bój się. Opowiem ci pewną historię…

Nieufna, ale jednak ciekawa tego wszystkiego, ruszyłam przed siebie. Wdrapałam się na pagórek, a moim oczom ukazał się ogromny kilkumetrowy, purpurowy smok. Z przerażeniem rzuciłam się do ucieczki. Pierwsze, co przyszło mi do głowy to to, że zaraz zostanę pożarta!W biegu co chwila oglądałam się czy za mną przypadkiem nie idzie… Obejrzałam się, a tu nagle coś złapało mnie w pasie. Wrzasnęłam. Bardzo długi ogon zwijał się delikatnie i przybliżał mnie do bestii.

- Zostaw mnie! Puszczaj! Ja nie chcę umierać! - Wierciłam się bez opamiętania.

- Nie zjem cię.- głos dochodził ze strony jaszczura. - Skoro weszłaś do mojego świata powinnaś przynajmniej wysłuchać mojej historii, skoro sam ci ją zaproponowałem. Niekulturalnie jest uciekać od tego, co ktoś chcę ci przekazać.

Uspokoiłam się troszeczkę, ale i tak gdyby nie to, że trzymał mnie w powietrzu, znowu próbowałabym uciec.

- Kim jesteś? - spytałam próbując zamaskować strach.

- Ja jestem Bogiem… Bogiem tego świata, który widzisz nad sobą i właśnie o tym świecie chciałbym opowiedzieć ci historię. Wysłuchasz jej na spokojnie? - Przejrzyste, błękitne i za razem łagodne spojrzenie smoka uspokoiło mnie.

- Tak - powiedziałam zaciekawiona.

Położył mnie obok siebie, tak że siedziałam, opierając się teraz o jego ciepłe i twarde łuski. Dzięki temu miałam dobry widok na to, co chciał mi pokazać.

- Jak już zacząłem jestem Bogiem świata tych skrzatów. Decyduję o ich życiu… - Starzec, który leżał chory w łóżku i którego wskazał ogonem smok, nagle zmarł. Patrzyłam na to osłupiała.- O tym, co ich spotyka… - Następna była mała dziewczynka, która płakała. Podbiegła do niej matka i ucałowała ją czule.

- Zapewne się zgubiła - pomyślałam

- W moich rękach jest los każdej tej duszyczki. Muszę pilnować, by wszystko było w jak najlepszym porządku, bo inaczej wszyscy poumierają. A teraz pomyśl sobie… Gdyby przyszedł ktoś z zewnątrz … Ktoś, kto nie miał wcześniej z nimi styczności, ktoś, kto nic by o tym świecie nie wiedział i w tym świecie nie żył… i dotknąłby chociaż listka… Wiesz, co by się stało, drogie dziecko?

- Wszystko by umarło? - zgadywałam.

- Tak… zaczęłoby się od tego listka, ale za tym listkiem umarłoby drzewko, potem ziemia zaczęłaby gnić… Wszystkie rośliny by poumierały… Nastałby chaos i ten zamęt zniszczyłby mój świat… i nawet ten chaos by mi nie pozostał, bo ten nieład miałby nowego stwórcę… Nowego Boga... Umarłoby wszystko i umarłbym ja.