Ballada o fobii nienazwanej

prolog: "kiedyś jak co roku

gdy sprzątałem biurko

wyszedł z mebla mroku

mały orzech z dziurką"

ten twór leszczynowy

nie epatował urodą

i zdrowiem, gdyż dziurka

była niezaprzeczalną

poczułem myśl natrętną

o czymś nieokreślonym

gdzie czerw przyczajony

za węgłem skorupki

knuje w jej mroku zdradę

lub/i

dżinn bieszczadzki żądny

przekleństw i mordowania

ziszczający najskrytsze zło

co jeśli nicość przepełnia

świat wewnętrzny orzecha

i gdy młotkiem przywalę

rozleje się po mym s-pokoju

ciężar rozczarowania pustką

przytłoczy mnie na dekadę

leży u stóp mych orzeszek

łypiący jednym oczodołem

trójznacznie milczący

straszliwy!

epilog: "pamiętaj człeku

matko i córko

nie otwierajcie

orzechów z dziurką"