Ballada o niej

Wiosną 2024

Zraniona dusza

Po stokroć odrzucona

Na uśmiech się zmusza

Tą grą jest już zmęczona

Wszystko oddała

W zamian nie ma nic

Chociaż się starała

By kochaną być

Nikt jej nie rozumie

Próbować nie chce nikt

Empatii od ludzi nie czuje

Jedynie manipulacji trik

Taktykę więc zmieniła

Nie da się zranić już

Choć w środku ciągle miła

Na zewnątrz ostra jak nóż

Nie zawiera przyjaźni

Bojąc się odrzucenia

Ludzie nie są dla niej ważni

Traktuje ich od niechcenia

Nie powie nic nikomu

Choć gdy nie patrzy nikt

W zaciszu swego domu

Zmywa stoika nick

Popada w paranoję

Patrząc na każdy krok

Ale jak na ironię

Myli ją czasem wzrok

Huragan w głowie huczy

Chlusta ją lodowatą wodą

Pod nosem do siebie mruczy

Walkę tocząc z samą sobą

Co prawda, a co kłamstwo

Odwieczne to pytanie

I pogubione jestestwo

Walka bierze we władanie

Jej końca nie widać we mgle

Która opatuliła myśli

Bawi się nią jak chce

Tkwiąc w autonienawiści

Kieruje jej rękami

Chwytając za ostry nóż

Zdobiąc ciało znakami

Niczym kolce krzak róż

Lecz gdy ktoś bliski ją zawoła

Poprosi o porad wór

Ona uśmiech przywoła

Przykrywający jej ból

I tak jej życie się toczy

We mgle, bez słońca promieni

W beznadziei zamyka oczy

Już nie licząc, że coś się zmieni

Gdy jej niemy płacz posłyszysz

Nie daj się temu dłużyć

Zobacz jak ledwo dyszy

Naucz na nowo żyć