Batogi

niesłyszalny świst. żyłki cieńsze od włosa

przecinają tkanki każdego z nas. starość, zwęglanie się

wszelkich form. entropia. mgła, która zasnuwa

niemal wszystko, włącznie z

płytszymi rodzajami mgły

smucić się, znostalgizować? może jeszcze próbować

przeciwstawiać się nieuchronnemu mieleniu

przez tę starą maszynkę do mięsa?

e tam. luz. jedyne, co jest istotne

to żart, różowy popiół

ułożyłem historyjkę. obrazoburczą?

skonstruowano w niej fellatograf, machinę

para-alchemiczną, działającą jedynie w wyobraźni

wolnych od konwenansów, nonkonformistycznych

chamów

podłączona do komputera stawała się niebezpieczna.

po wpisaniu na klawiaturze personaliów dowolnej osoby

na ekranie wyświetlały się wszystkie chwile

w jej życiu, w których robiła ona...

albo jej robiono... hi hi... wiadomo.

jeden bezczelny kpiarz wpisał Karol Wojtyła

nim zdążył wcisnąć enter

horda dewotów wyważyła drzwi, roztrzaskała urządzenie.

bawię się w ten wiersz. tym wierszem.

w pewnym sensie siedzę na telewizorze

unitra z lat siedemdziesiątych.

mokra, przegniła tektura, sklejka.

obudowa elektrośmiecia w każdej chwili

może się rozpaść. porani się tyłek

szkłem z kineskopu. śmieję się, ciągle krojony,

chłostany przez żyłki, których nie widać.

szkoda, że rozbito urządzenie (raz zniszczonego

nie jestem w stanie odbudować, nawet w fantazji).

wiele osób wpisywałoby imiona i nazwiska

swoich byłych partnerów

aby powspominać

dokonałaby się powszechna fellustracja postaci

historycznych. Piłsudski! Miłosz! Kościuszko!

e, lepiej, że już go nie ma. jeszcze jakiś złośliwy

czort sprawdziłby mnie

i byłby przypał

lepiej grzeczniej się rozpadać

prywatniej