BEZ BAGAŻU

dźwigam plecak kłamstw

otartych o mroki przeszłości

czerwona pomarańcza zawstydziła się swojego koloru

dusi swą soczystość na przekór istnieniu

dalekie chwile o brzasku

są ze mną mimo niechęci

Powracają

śmiejąc się z ludzkich słabości

niemożliwe piękno w alternatywnej rzeczywistości

błahość spoglądania na letnie niebo

ograniczona godzinami bytu

klucz

wyjęty z nieistniejącej kieszeni

do nagłości jarmarcznych wzruszeń

stylowo wydobywanych z zamarzniętych niemarzeń

korci złożonością nieugiętości szalejącego zła

udającego dobro

chcę go zgubić

a on wisi na zardzewiałym łańcuchu

kołysze prawdą

zostawiam plecak na pustym peronie

klucz

odjeżdżam bez bagażu

Anlima