bez uśmiechu

warkoczem, często francuskim, kładłaś dłonie na mojej głowie.

przestałaś, gdy nadeszła burza.

z okien wylewał się płacz, osiadał na ulicach.

ktoś powiedział, że to był twój dzień.

na pożegnanie.

pozostały sztalugi i niedokończone obrazy.

wypełniam je słowem. spóźnionym, ale już bez bólu.

resztę zatarł czas, tak jak stare fotografie z uśmiechem.

Komentarze (8)

andrew24 pół roku temu

Spieszymy się w życiu ,
nie dostrzegając spraw ważnych dla duszy .

Pozdrawiam serdecznie 5
Miłego dnia

Grafomanka pół roku temu

Nie wiem jak odpowiedzieć, bo ten wiersz chyba o czymś innym... ale dziękuję za przeczytanie.
Pozdrawiam również i miłego dnia życzę...

Grisza pół roku temu

Tajemniczo. Instynktownie przeniosłem się do Paryża sprzed stu lat. Mam wrażenie, że to jakaś prawdziwa historia... Podoba mi się.

Grafomanka pół roku temu

To tylko wspomnienie o mojej Mamie...

Dziękuję za ''podobanie''

Roma pół roku temu

To bardzo intymny wiersz, ale dzięki subtelności, z jaką go napisałaś, odnajduję w tych emocjach także siebie.
Piękny. I choć tak osobisty, myślę, że ma w sobie coś bardzo uniwersalnego.

Grafomanka pół roku temu

Dziękuję Roma

CiernistaRóża pół roku temu

Twój wiersz próbuje być smutny i nostalgiczny, ale wychodzi to bardziej jak nudny opis bez emocji. „Burza”, „płacz”, „pożegnanie” – wszystko tak przewidywalne, że nawet nie robi wrażenia. Brakuje jakiegoś konkretnego, świeżego pomysłu albo chociaż mocnego obrazu, który by zapadł w pamięć. „Spóźnione słowo bez bólu” to kolejny frazes bez polotu, a końcówka z „czasem i uśmiechem” brzmi jak banał z taniego romansu. Jeśli chcesz pisać, by coś znaczyło, ogarnij się i przestań wrzucać takie oklepane motywy bez oryginalności. Na razie to nudne i bez życia.

Grafomanka pół roku temu

bez uśmiechu

Komentarze (8)

Napisz komentarz