Bieg

To już końcówka biegu.

Ostatni wiraż

ciągnie się dziwnie długo,

jakby coś nie chciało mnie puścić dalej.

Kiedyś znałem ten rytm —

start, krok, oddech, zmiana tempa.

Teraz wszystko się rozmywa.

Nogi wciąż biegną,

ale jakby same.

Nie ma już dopingu.

Trybuny ucichły,

świat zniknął za zasłoną pary i zmęczenia.

Widzę linię —

choć chyba nie jestem pewien,

czy to meta,

czy tylko złudzenie oddechu

łapanego zbyt późno.

Dziwne uczucie:

jakbym znał czas końca,

a przecież nikt go nie podał.

Nie tym razem.

Ciało jeszcze walczy,

ale w głowie — cisza.

Nie ma już planów na finisz,

tylko pytanie,

czy dobiegnę

i co czeka tam, gdzie kończy się tor.