biegnij Zdybie

pół litra pół człowiek

wpuszczony nektar w krwioobieg

zaśpiewane wszechczasów hity

obojętność w oczach prostytutki

okno patrzy za nim czarnobiały ekran

zbyt nudno by przyzwyczaić psychikę

stały szary w białe pasy

zebra na asfalcie

pasą się przechodnie by ciągle iść

bure drzewa jakże straszne

kikuty wystrugane w niebo

na nich sztywny pal Azji

za drzewami czarnoziemie

za drzwiami niespokojnie u sąsiadów

to są dziady siebie warci

oddam siebie w ciepłe dłonie

za opiekę będę dobrym do znudzenia

zapamiętaj moje smutne oczy

wpatrzone w dal bez uśmiechu

nie widzą utraconego tego co przepadło

biegnę za Zdybem by uciec

przed samym sobą przed chwilą

by umarł we mnie ból