Błoga chwila

Błogi stan nie-istnienia

gdzie nie muszę tu być

i nie muszę nic zmieniać

Los zerwał kruchą nić

Ma niewola uciekła

wąchać śnieżną biel

patrzy na mnie spode łba

nie po drodze jej dzień

w którym wdzięczność

woła że nie trzeba już nic

los zatoczył swe koło

nastał przecudny świt

Dzięki Ci Panie za to

że ten dzień dałeś mi

że zerwałeś me jarzmo

choćby na kilka chwil