Bóg w moich ustach

Czekam na ciebie, boga w moich ustach:

On drzewem życia i podporą nieba;

Czekam na ciebie jako płodna pustka:

Płynnego żądam chleba.

Plennego chleba, co widzenia zsyła,

Z ciemienia tętniąc pragłowy bożyszcza;

To żyła świata, bardzo święta żyła:

Chcę ją obejrzeć z bliska.

Lecz najpierw pokłon mojej oddam modle,

Co wiarę spełnia, gdy pulsują gwiazdy;

Wszystko jest jedno, w górze jak na dole:

Od twej zapłonę żagwi.

Nim to nastąpi, chcę się niebem krztusić,

Współzbawiać ziemie i połykać słońca;

Doczekać końca planetarnej suszy,

Deszczowe chmury ssąca.

Komentarze (10)

Anyż dwa lata temu

Odczytuję jako wiersz erotyczny, potrzebę bliskości i zmysłów.

Pobóg Welebor dwa lata temu

Tak, taki był zamiar, żeby bez nazywania niczego wprost uzyskać efekt w zasadzie pornograficzny. Dzięki. To mój pierwszy text tego typu, po Twoim komentarzu widzę, że się udało nie przekroczyć granic dobrego smaku.
Pozdrawiam ?

Marek Żak dwa lata temu

Od tej żagwi, to już nie tylko bliskość, fascynacja, ale też pożar. Mam taki tekst, gdzie bogiem jest ona. Może wrzucę, jako głos w dyskusji. Pozdrawiam, a te Twoje teksty zawsze oryginalne i w stylu. M

Pobóg Welebor dwa lata temu

Pewnie, że wrzuć. Dzięki ?
Kobieta to świątynia, mężczyzna to posąg, modła.
W Indiach do dzisiaj czci się fallusy. To wszystko bardzo fascynujące.
Pozdrawiam ?