Boję się tej nadchodzącej nocy

Boję się tej nadchodzącej nocy! Od pięciu dni meczę się i nie mogę oddychać, te pięć ostatnich nocy stały się koszmarem nie do zniesienia. Nie zasnąłem, dusiłem się, nie mogłem leżeć, a serce waliło jak opętane. Mogłem tylko siedzieć i aby nie popaść w omdlenie, kilka razy wychodziłem z domu na krótki spacer, bo to mi pomagało: trochę ruchu i świeże powietrze.

Dziś nad ranem zasnąłem, ale na krótko, potem czułem się trochę lepiej, lecz teraz lękam się, że zaczną się duszności. To taki dziwny stan: brakuje mi powietrza, czuję pustkę w głowie i popadam w lekkie omdlenie, jakbym się dusił.

Ciągle myślę, że to koniec, że uduszę się z braku powietrza, bólu i duszności. Nie mogę nikogo prosić o pomoc, bo mam w domu dwa duże psy i nikt nie przyjdzie w obawie przed nimi. Oprócz tego to nie chcę pójść do lekarza, bo mogą mnie wysłać do szpitala z powodu jakiegoś pandemicznego zagrożenia. Co stanie się z moimi psami? Biedaki nic nie wiedzą, nie chcę ich porzucić.

Naiwnie czekam na jakiś cud. Ponoć cuda się zdarzają, może i mi się coś wydarzy nadzwyczajnego.

Próbuję się leczyć: zażywam aspirynę, jakiś syrop z prawoślazu ponoć dobry na płuca, do tego jem czosnek i przyjmuję kilkanaście kropli propolisu.

Boję się, że tej nocy nie wytrzymam, lękam się na samą myśl o tym, co poprzednio przeżyłem. Najgorsze są te duszności, boję się tej nadchodzącej nocy...

.

Nie myśl, że to jakiś żart, albo sztuczka pseudoliteracka, naprawdę boję się tych duszności, a reszty to możesz się sam domyślić.