Ból

To on jest tak nieznośny,

życie zmienia w smutek,

nawet krzyk donośny

ma niewielki skutek.

Bez żalu chcę go oddać

i na uśmiech zamienić,

więcej się już nie bać

i życia z nim nie dzielić.

Niech już idzie podły,

chce ruchem się cieszyć,

skończyć ciągłe modły

i do tańca spieszyć.

Nic tu po nim będzie,

gdy naprawie stawy,

powód znajdę wszędzie,

by już chodzić bez obawy.

Rychły koniec przewiduje

tego związku wątpliwego,

siłę w wierze wciąż znajduje,

by się pozbyć złośliwego.