Ból i cierpienie

Żydówka biedna, serce jej pęka,

Holocaust tragiczny, życie jej zmienia.

Rodzina kochana, odeszła w mękach,

Ból i cierpienie, w jej sercu się niesie.

Wspomnienia czarne, jak dym i dławią,

Gdy piekło wojny, na ich dom spadło.

Wtedy nadzieja, jak gwiazda płonęła,

Lecz płonęły również, dusze kochane.

Dzieci, które rosły, pełne marzeń miały,

W ich śmiechu radość, światło dla duszy.

Teraz tylko cisza, gdzie radość nie śpiewa,

Bo odeszły zbyt wcześnie, nie wrócą już więcej.

Mąż, który walczył, dla wolności i wiary,

Teraz leży w grobie, bez życia – to prawda.

Tak wiele nadziei w jego sercu płonęło,

Lecz zgasło na zawsze, gdy wojna się ścierała.

Przeszłość okrutna, duszę nadwyrężyła,

Lecz nad tym cierpieniem, nadal się wznosi.

Bo serce Żydówki, mimo bólu i trwogi,

Bije wciąż z nadzieją, że świat stanie w obronie.

Bo miłość jest silniejsza, od wszelkich nienawiści,

A wzajemne zrozumienie, daje siłę do walki.

Niech pamięć żyje, w naszych sercach mocniej,

By nigdy nie zapomnieli, jak bardzo mogą stracić.

Żydówka biedna, z pękniętym sercem,

Niech nadzieja cię prowadzi przez życie.

Bo miłość i wspomnienie, niechaj zawsze trwają,

By świat nigdy więcej, tak nie cierpiał jak wtedy.