Boss

Nie musiał się schylać. Zanim tak zrobił, już leżał u jego stóp aktualny bliski. Gotowy do aportowania, istny kłębek ze strachu. Leżał przed nim na brzuszku, z merdającym ogonkiem i domagał się łaskotek. Nie musiał się czesać, myć i zakładać sznurowadeł, ponieważ miał od tego ludzi. Takich, co to potrafią docenić korzyści wynikające z przebywania w cieniu.

Jednak, gdy wierna banda przydupasów zorientowała się, że jest coraz słabszy i mogą po nim ujeżdżać do woli, naraz jego promienny wizerunek opatrzył im się, spowszedniał i wypłowiał. Z dziką ochotą wytykała mu wady. Szczerbate uśmiechy, koślawe pomysły, zaśmiardłe ciągoty ciągnące ją w przepaść.

Z początku cicho, po kryjomu, a później oficjalnie, śmiało i niemal w oczy, poważano mu zasługi, powątpiewano w jego geniusz, w jego nietuzinkową inteligencję i wodzowskie zdolności do planowania kilku ruchów do przodu, więc zmusiło go to do przeniesienia się na emerycki przypiecek. Do powrotu do marzeń o byciu opatrznościowym mężulkiem stanu. I było mu wściekle smutno, że głupi naród nie umiał docenić jego starań, zabiegów, wysiłków, z jakimi miesiąc w miesiąc wdrapywał się na smoleńską trybunę, gdzie przez bite osiem lat dochodził do prawdy: WIEM, ŻE NIC NIE WIEM.

I było mu wściekle smutno, gdy obserwował, że postrzegany jest jako archeologiczna ciekawostka. Gdy obserwował, z jakim z lekceważącym respektem odnoszą się do jego pomysłów względem znienawidzonej Ojczyzny. Jak starzy kumple przestają trzymać z nim sztamę. Omijają go i wywlekają na dzienne światło wstydliwe fakty z jego przeszłości. Ukazane w intymnych kontekstach, były odpłatą za lata upokorzeń i nadaremnego okazywania lojalności. Stanowiły wyśmienity żer dla hejterów z opozycji, toteż zadawał sobie pytanie: za co go to spotyka? Przecież chciał dobrze!