Bracia mniejsi - Wstęp + cz.1_ #1

Cześć...

Nie, niżej...

Patrz w dół...

Tak. To jestem ja. Mam na imię Shawn i mieszkałem w schronisku. Przeżywam właśnie moje dziewiąte życie. Nikt mnie nie kochał. Moi poprzedni właściciele wrzucili mnie do studzienki kanalizacyjnej. Dlaczego? Pytam ciebie czytelniku, w końcu jesteś człowiekiem i nic co ludzkie, nie jest ci obce. Potrafisz mi odpowiedzieć, dlaczego tacy jak ty robią takie rzeczy nam? Co my, bracia mniejsi, możemy na to poradzić, że nie mówimy, jemy dość sporo, załatwiamy się gdzie popadnie i brzydko pachniemy? Taki nasz urok. Nie pytaliście nas co my sądzimy o tym, że zajadacie się fast foodami, psikacie perfumami, krzyczycie i odpędzacie kiedy próbujemy sprawdzić, czy wszystko z wami okey? Chcemy dobrze, a kończymy w takich miejscach jak schronisko, gdzie wieje, nie starcza jedzenia, a starsi z nas, których już nikt nie chce, zostają uśpieni lub umierają naturalnie. W murach tego więzienia wciąż czuje się smutek i śmierć. Błagam was. Tablice z naszymi zdjęciami i napisem: PRZYGARNIJ MNIE, to wiadomość, że cierpimy. Skoro potrafisz dać pieniądze na czyjeś leczenia, a co gorsza, szastasz nimi na prawo i lewo, by żyć w luksusie, to co ci szkodzi podarować nam odrobinę miłości. Owszem, kojec, karma i leczenie kosztuje, ale dajemy ci w zamian coś lepszego, bezcennego, NASZĄ MIŁOŚĆ.

Mam już dziesięć lat. Pół życia za mną, a byłem w trzech rodzinach. Każda się mną znudziła. Potem jak niechciana zabawka albo znoszone ubranie, wylądowałem na ulicy. Teraz już żadna rodzina mnie nie przygarnie. W skrócie wyjaśnię wam czemu. Jestem niedoskonały. Nie mam lewej, przedniej łapy, mam heterochromię i wymagam stałej opieki. Czy to znaczy, że jestem gorszy? Kupujecie psiaki z hodowli, a gdy przestaną być waszymi kochanymi maskotkami, którymi można się chwalić na prawo i lewo, też trafią tam gdzie ja. Na bruk. Może teraz tego nie rozumiesz, ale kiedyś to do ciebie wróci.

Bardzo bym chciał, abyś spojrzał to z perspektywy zwierzaka, którego odtrącasz. Byłeś bądź byłaś kiedykolwiek w schronisku? Zwierzęta czekają choćby na krótki spacer albo chwilę zabawy. Wciąż mają nadzieję, że ich uwolnisz z małego kojca. Pomyślcie, co te zwierzęta wycierpiały. Mam dwóch przyjaciół, Farę i Gary'ego, człowiek potraktował ich siekierą. Nie ufają już ludziom tak jak niegdyś, ale czy można im się dziwić? Właśnie dlatego opowiem ci, co spotkało moich przyjaciół. Każdy z nich jest teraz w dobrym domu, gdzie na prawdę są kochani. Wszyscy oni, od najmłodszych do staruszków, nie potrzebowali wiele. Ot byle uwagi, odrobiny czułości. Czy tak trudno było im to dać? Zwracam się do wszystkich ludzi, którzy kiedykolwiek porzucili swoje zwierzę.

cz. 1_#1

a) SIEKIERKA - Gary

1. CUDOWNY POCZĄTEK

Gary'ego poznałem w schronisku. Zostaliśmy najlepszymi przyjaciółmi. Rozkoszny był z niego psiak, golden retriver. Jego wielkie, brązowe ślepia powalały wszystkich na kolana. Pewna dziewczynka pokochała go od pierwszego wejrzenia. Nie minęła chwila, a Gary miał dom i niewinną właścicielkę. Z jego opowieści wiem, że początek był przecudowny, dlatego ciosem były wydarzania kolejnych dni. Zanim dotkliwie go skrzywdzono, traktowano go jak członka rodziny. Mówili o nim słodki szczeniaczek. Wszyscy głaskali go i podrzucali smakołyki. Gary kochał ich, a każdą karę przyjmował ze spokojem. Te jednak rzadko się z początku zdarzały. Nie potrafili krzyczeć na małe stworzonko. Usprawiedliwiali go młodością i szczenięcą zabawą lub ciekawością. Niby nic nadzwyczajnego. Skąd Gary mógł wiedzieć, że to tylko z powodu jego uroczego wyglądu?

- Zawsze będziesz moim kochanym pieskiem, prawda? - mówiła Sara, właścicielka Gary'ego - Zawsze będziemy razem, przyjacielu. Co nie, Gary? - mój przyjaciel wywalał wówczas język i szczekał radośnie, a ona śmiejąc się, drapała go za uchem. Byli wspaniałą parą. Sara została sparaliżowana od pasa w dół, gdy podczas wypadku wpadła pod samochód. Poruszała się na wózku, a Gary biegał u jej boku. Towarzyszył jej wszędzie. Czekał na nią pod szkołą i czuwał przy drzwiach, gdy kładła się spać. Kochał ją. Opowiadał mi później, jak razem siedzieli w ogrodzie. Ona rzucała mu piłkę, a on ją aportował. Uśmiechała się, a on czuł się szczęśliwy, że to dzięki niemu Sara zapomina chociaż na chwilę o swoim kalectwie.

- Czasami słyszałem jak w nocy cicho szlocha - zwierzał mi się Gary - Czułem, że to z powodu sparaliżowanych nóg. Podchodziłem wtedy do niej i lizałem jej palce. Pokazywałem jej w ten sposób, że dla mnie jest cudowna taka jaka jest. Nie musi chodzić o własnych nogach. Najczęściej ocierała wtedy łzy, ja układałem się obok niej na łóżku, po czym zasypialiśmy razem.