wnuczyzna

wnuczyzna – tryptyk

Bruno

zakręciłeś bączkiem do podłogi obrus na wyrost

ze mną przy końcu talerza

z odkrytymi przez ciebie grzybami słodyczowymi

w kartkowanym lesie

oblatywaczu krótkich sklepów

na przyrastającej ciekawości przestawiłeś się

starszej znudzonej dziewczynce

pozornie trwalszy od trzymanego w ręce balonika

aż do odejścia na drugi krąg swojego wiersza

z początkowym wersem

wiosna pięknem godzi

który kiedyś spłonie

a tylko las ma dość siły i czasu po niepamięć

żeby zaczynać od nowa

Róża

kiedyś twoi rodzice pojechali naradzać się aż do Pragi

skutecznie przy następnej choince

i gałązkowym ściegu obrusu w objętościowym sianku

zarabiało się twoje życie i zaklinane szczęście wabik na życie

po raz pierwszy odbite przez mamę przy zamianie noworodków w szpitalu

kiedy szczęki mojego laptopa czekały na asumpt pośnieżyło we mnie

w starym kineskopie hreczkosiej zza Buga

po kilku pacyfikacjach patrząc na wskazanie

kieszonkowej cebuli niemaskującej łzy powiedział

Mania pewnie podoiła

wiosenki na torcie

Bruno zbiera na podróbkę japońskiego miecza

uboższy lub nie o sentyment

laurkowanego dziadka do dżinsowej katany

kupionej za sprzedane na skupie utelepane jabłka

na cydr z epoki dziewczyn zbudowanych na modłę Nowej Huty

i nie swoich win patykiem na kwaśnej wodzie pisanych

Róża przestała wchodzić w nieswoje buty

już nie myli przedpokojów jedynie swojego męża z tatą

i jeszcze przed nią wiele czasu do przekwitania sukienek