Bukiet

Kolce utkną w ścianie

otulone różaną nieufnością.

Stracę panowanie nad każdą myślą.

Pąki musną dłonie,

budząc dreszcze, nowy początek.

Będą drażnić skronie.

Ściągnę płaszcz przy tobie,

gdy zapewnisz

– chcę zbudować naszą historię.

W moim zmarniałym świecie znajdzie się dla ciebie miejsce.

Zatopię się w szmaragdowych pamiątkach,

wypływając na oceaniczną głębię.

Ty jesteś jak hiacynt.

Subtelny i stały.

Ja jestem jak niezapominajka.

Krucha, wątła i skuta pamięcią.

W naszym bukiecie niczego nie brakuje.

Jesteśmy brokatową wstążką,

dla której rozmowa nie jest trudnością.

Mamy w sobie szczyptę doświadczeń

obejmujących liście i płatki.

Jesteśmy jak statek.

Ja sterem - ty żaglem.

Rządzi nami wspólna kotwica.

Ona daje życie,

pozwala oddychać.