Być może to nie przypadek...

Było grudniowe, zamglone popołudnie. Ona - delikatna i nieśmiała podążała przed siebie po lekko zaśnieżonym chodniku. Naturalna, optymistka. On - pewien siebie chłopak, przystojny błądził po ulicy jakby czegoś szukając. Ich oczy w końcu się spotkały. To było jedno spojrzenie ale setki myśli w głowie. Ona pomyślała : "Ale ciacho..., ale i tak nie mam u niego szans. Przecież nigdy nie odważę się do niego podejść. prawdopodobnie już się nie spotkamy. ". On pomyślał: " Piękna, taka naturalna... Onieśmieliła mnie swoim spojrzeniem. Cóż za delikatność". I błądzili tak dalej sami w tym ponurym świecie, aż kolejnego dnia ich oczy znowu się spotkały. Tym razem w kawiarni. Ona pomyślała: "Nie wierzę, a jednak się jeszcze raz zobaczyliśmy, to niemożliwe. " A on pomyślał: "Tym razem nie zmarnuję takiej szansy, muszę do niej podejść. I w końcu wstał, był pewnym siebie chłopakiem, jednak dzięki tej dziewczynie miękł. Ona - nieśmiała, udawała że nie widzi gdy do niej podchodzi.

-Hmm. Przepraszam czy mogę się dosiąść? - zagadał

-Proszę - pokazała na krzesło

Patrzyli na siebie, wymieniali uśmiechy, jednak żadne z nich nie miało odwagi się odezwać. Po chwili ciszy odezwał się chłopak:

-Nie zastanawia cię że widzimy się już po raz drugi? I to dzień po dniu a przecież wcześniej nie zwracaliśmy na siebie uwagi, nie znaliśmy się.

- Tak masz rację, od chwili gdy cię tu zobaczyłam, cały czas o tym myślę. -odpowiedziała dziewczyna

I znowu panowała ta "ich" cisza. Az ona zapytała:

-Dlaczego tak na mnie patrzysz?

On odpowiedział: Bo jesteś piękna.

Dziewczyna nie wiedziała co powiedzieć . Zawstydziła się. Chłopak zagadnął:

-O rany przepraszam nie przedstawiłem się, myślałem o takiej pięknej istocie którą poznałem i która na moje szczęście siedzi tutaj przede mną. Jestem Patryk. A ty jak masz na imię?

- Karolina

W pewnej chwili Karolina musiała wyjść do toalety. W tym czasie Patryk napisał coś na kartce i wyszedł z kawiarni. Gdy dziewczyna już wróciła była zaskoczona tym,że jego już nie ma. I znowu pomyślała że już nigdy go nie zobaczy, że nie ma nawet jego numeru telefonu. Myślała: "Był taki uroczy". Usiadła do stolika i zobaczyła kartkę z napisem :

Najdroższa !

Zapewne zastanawiałaś się po powrocie do stolika dlaczego sobie poszedłem. Otóż przepraszam cie z całego serca, ale musiałem, sprawy rodzinne. Mam nadzieję że zrozumiesz. Mam nadzieję ze jeszcze nie raz się spotkamy. To moj numer telefonu: ......... I jeszcze taka sentencja na poprawę humoru:

Kiedy dwoje ludzi ma być razem, będą razem. Istnieje coś takiego jak przeznaczenie.

Mam nadzieję że nasze spotkanie to nie byl przypadek.

Ona : była onieśmielona jego romantycznością i urokiem. On : Nigdy nie spotkał jeszcze tak cudownej dziewczyny, takiej delikatnej i oryginalnej -innej niż wszystkie.

Karolina do późnych godzin nie mogla zasnąć. Ciągle myślała o Patryku, o jego przecudownym uśmiechu, niebieskich oczach, które skrywaly nie jedną tajemnice.