Cel

Nie przyszliśmy tu tylko oddychać,

by jeść chleb codzienny i liczyć dni —

w krwi naszych przodków płynie tęsknota,

która nie śpi, gdy my śpimy.

Nie jesteśmy pyłem przez przypadek

rzuconym w nicość —

jesteśmy ogniem, co szuka sensu

nawet pośród mroku i złości.

Naszym celem nie jest wygoda,

ani cisza grobów pod marmurem,

lecz krzyk — by świat obudzić z letargu,

by być prawdą, a nie tylko tłumem.

Mamy kochać do bólu,

żyć tak, by ziemia nas zapamiętała,

by po nas nie został tylko kurz,

lecz ślad — jak blizna, jak skała.

Być mostem, gdy inni są przepaścią,

być światłem, gdy gasną latarnie,

być sobą — naprawdę, do końca,

choćby to było ostatnie pragnienie.

Bo celem nie jest trwać.

Celem jest znaczyć.

I iść, choćby świat mówił: „zawróć”.

I żyć, jakby każda sekunda

była początkiem wszechświata od nowa.