Centyliard i pół­­­

jeszcze jesteś zbyt daleko. niemuskalna. więc

przyciągam, mimo wszelkich niedogodności.

silniej, niż pozwalają prawa logiki.

i lecisz na bezczelnego z prędkością nadświetlną,

równocześnie wchodząc w interakcje ze wszystkim,

co możliwe: od historii najnowszej po antyk i przyszłość.

przyklejają się do ciebie tabuny innych ludzi,

dzieci, twoje, przysposobione, odsposobione,

domy, całe i w kawałkach,

wyjątkowo wulgarny cyborg Aleksiej, który tak strasznie

klnie w języku Putina, cyjanotypie, zakrztuszenia się,

bogobojni użytkownicy aplikacji Christinder,

łożyska, tragedie i łzy szczęścia obcych osób,

kiście memów, pęczki eksperymentalnych

dźwięków, podpiosenki, do tego: resztki mebli,

odłamki randek, krzyków, jakieś potłuczone echa.

niedługo stajesz przede mną, tak różna od samej siebie.

niczym jeż, kłująca igłami świerków, szczeciną

z nieogolonego policzka faceta, któremu się

podobałaś, ale nic z tego nie wyszło.

nawet nie zdążyło się zacząć.

będziesz chrzęścić, napęczniała. pogłaskam.

mocno. wyliczanka zredukuje się niemal do zera.