Chałupa

W mieścinie pewnej o nazwie nieznanej,

Stała gdzieś stara chałupa,

Spróchniała deska w zniszczonej ramie,

Drzwi zamknięte na trupa.

Pole przetarte żniwami wojny,

Ogniem spalone mogiły,

Z drzew zeskrobali napis żałobny:

“Tu się dziewczęta modliły”.

Okna gdzieś czasem hukną o ścianę,

Z wiatru potęgi i mocy,

Ptaki śpiewają z jękiem na zmianę,

Duchy wołają: - Pomocy! -

Czas jakby w proch się rozsypał i popiół,

Stracił swój sens, jak i cele,

Zegar już bije raz jeno w roku,

Starość się marszczy, ropieje.

W środku na ziemi leży odłogiem

Gospodarz, a obok ta książka,

Którą czytywał codziennie wieczorem,

Ona wciąż czasu z nas żąda.

Na ścianie obraz “króla ruskiego”:

- Stanisław Szczęsny Potocki -

Choć Polskę kochał żywota krótkiego,

Krzyża jej śmierci nie nosił.

Pióro wsze myśli i po wsze chwile

Spisało na kartce papieru,

Lecz papier szary jak zwiędłe lilie,

Ciężko słów odczytać niemu.

I choć w chałupie pusto i ciasno,

Czasem tam w noc słychać kroków,

Kobiety w bieli, co się zwie panną

Wróbelkiem na piersiach półmroków.

Przebiega jak cień, co widać go jasno,

Przez okna szybę i lśnienie,

Z różą w dłoni, okrytą jedwabną

Chustką przetartą ramieniem.

I różę tą daje na wszystkie mogiły,

Spalone przez lata rozpaczy,

A kiedy już kwiaty wsze groby pokryły,

Wtem tam przez sen ktoś majaczy.

“Smutno mi, żem się nie kajał w odmowie,

Przed śmiercią w życiu mym prawdzie”

Kobieta w wieńcu z liliami na głowie,

Płaczem koszulę swą kładzie

Na ziemi płonącej ogniem przed laty,

Ogniem pożogi i śmierci,

Przez okna brudne spróchniałej chaty,

Widać jej łzy i boleści.

Po czym wnet rankiem, o porze której,

Znika całkiem już ona,

Wiatr zwiewa róże, zwiewa koszulę,

Zostają łzy i korona.