Chaty

Stoją chaty w wojskowym szeregu

przy drodze dziurawej w zaspach śniegu

okiennicami wiatr bezlitośnie trzaska

jak ogień w kominku u wujaszka.

Bielą się chat poczerniałe ściany

pod spleśniałymi dachami – kapeluszami

słomą starą szczelnie przykryte

pod nimi jęczą belki sinym mrozem spowite.

Okna małe ciekawe świata obrazu

w środku migocze światełko w lichtarzu

malując we wzory biednej izby ścianę

i dziecka jasne, jak żyto włosy poczochrane.

Na kolanach mamy przeciera senne oczy

pani w czarnej sukni z gwiazdami, już kroczy

za chwilę dobry sen ich ogarnie

zgasną za oknem wszystkie latarnie.

Niegościnne, mroźne niebo granatowe

okryje chaty welonem i da siły na dnie nowe.