Chciałam.

Z wyciągniętych rąk, zostały dłonie

w kieszeniach.

Palce, bezwiednie tkające linię brzegową.

Ta znów zalewa mi próg mieszkania,

przepala się do sąsiada, a ten łapie ją w usta,

jak płatki śniegu, jak krople deszczu.

Traci głos.

Już nigdy żadnego "dzień dobry" w windzie,

"co za skurwysyn zarysował mi auto".

I ja to rozumiem.

Muszę zająć czymś ręce, więc biorę szufelkę

i zmiatam.

Przez dziurkę od progu, spoglądam w dół,

a tam sąsiad spod trójki krwawi już niemal

przy każdym oddechu.

Próbuje nawlec do płuc, chociażby iskrę, zalążek.

Tymczasem z wyciągniętych rąk zostały dłonie.

Kieszenie, jako izolator i trzy kroki w przód.