cholernie straszne są dni w depresji

upłynęło wiele lat

wiatr wiał

w Wiśle masa wody

kłody gałęzie czarne liście na brzegu

czułem chłód wiecznego strachu

bałem się szarość dni

w czterech ścianach

muzyka na uszach

w centrum obłędu

kilku dźwięków na pięciolinii których się nie boję

doświadczałem dyskomfortu

gorszy inny sort

walczyłem z demonami

przegrywałem

nieśmiały wstydziłem się siebie

a inni wstydzili się mnie

zaniedbany opuszczony przez świat

oprócz żony nikt nie podał

szczerze ciepła dłoni

śmiech ze mnie

myślałem żeby odejść

skończyć pewien rozdział

by spisał ktoś to był on

chłopa szkoda

przyszedł do mnie On

ścisną mą dłoń

powiedział idź i nie grzesz

upadek człowieka zabija ducha

gdy uwierzysz

nic nie powstrzyma cię

przed życia snem

najważniejsza rodzina

podnieść człowieka

są rzeczy których nikt nie wspomina

ważne by iść do przodu mimo niepogody

wytrwale biec w bólu

w pocie na czole

wzbić się

ponad fale głębiny

kochać Boga gdy mniej

wiary na dole