CHWILA

Zmierzch osiadał w powietrzu

barwy w rzeczach uciszał

niebo wygładził w górze siniejące

i wiatr niski uśpił

Podniosłem głowę i spojrzałem na drzewa:

konary i gałęzie gałązki i liście

przystanęły w misternym nieporuszeniu

ostre i nadmierne w szarym świetle

pomiędzy mną a zmierzchem

pomiędzy gąszczem i ornamentem

zastygłe w koronkach gronach i groteskach

w czarnych wachlarzach kruczych witrażach

we wszystkim tym i w więcej

I widziałem je każde z osobna w istnieniu oddzielnym

w pół kroku zatrzymane przed ciemnością

i wszystkie razem nagle ujrzałem

nie wiedziałem czy w sobie widziałem

czy poza sobą

ale chciałem żeby pozostało

I znieruchomiałem tak jak one

Nie potrzebowałem

wiary

alkoholu

miłości

ani słów

Nie potrzebowałem niczego poza tym