Ciągłość cienia – dyptyk.

Targaniec

Koszona trawa kładła się zapisaną w niej wieczną pokorą.

Trudno spawalny odlew pękał. Z czasem człowiek przeżuwał

nigdy nie wygnieciony w świeżym sianie na strychu zapach miłości.

Po adaptacji przysłupowego domu, w miejscu krowich żłobów

stanęło dziecięce łóżeczko. Dziś ze starego adresu pozostała

tylko studnia z nieprzepaloną laktacją.

Chata

Jechaliśmy na biesiadę, wzdłuż drogi broniły się zarabiane pieniądze.

Czekały obłe iglaki. Ojcowizna, z zabliźnioną humusem raną po fundamentach,

poszła w lepsze ręce, jest gdzie wracać. Może to ostatnia przepustka

przed końcem świata. Nie wiadomo, czy później będą rozpuszczać

po domach, na dawne miejsca.

Przy czwartej, dokładanej porcji potrawki z odyńca

powiedziałem: dziki też człowiek. Prawie skruszony,

dowędzałem się przy oczku wodnym, gdzie żony wyglądały młodziej,

jak nigdy nieryczące czterdziestki, chociaż szło na topory.

Tym razem o wiśnie szklanki i płonące literatki.