cienie wierzb

wiodą mnie dalej niż donikąd

chociaż nikt nie powie że

to miejsce istnieje

* * *

kiedy przystaję szpaler wyświetla

portrety odciśnięte na mojej twarzy

babcia jak kiedyś głaszcze dziecko

wewnątrz mnie i deklamuje wiersze

tata uczy oceniania solidności obuwia

- w takich do ludzi niekoniecznie

z duchem czasu na obcasach wysokich

do nieba

ciotki sprzeczają się o niuanse

rodzinnych świąt i wypaplanych sekretów

a pan Jerzy wtrąca z przekąsem że kobieta

to nie człowiek

chwytam rzucone prowokacje i podaję dalej

* * *

za kolejnym zakrętem chwieją się

zapomniane imiona i wyryte głosy

obcych przysposobionych do krwiobiegu

dudni - Ela pamięta - Ela moja wnuczka

i tak z oczu patrzy że nie odrywam

i jeszcze ona pytająca - czemu nie odwiedzasz

nie wie że wiem a nie wiem jak skłamać, że

- będzie dobrze

* * *

wiodą mnie dalej niż dokądkolwiek

aż po granice za którymi człowiek

nigdy się nie kończy a zmierzch trzyma

za ręce poranki między cieniami

pokulonych wierzb

* Grudzień 2012