Cierpienie

Cierpienie jej sercem płynęło,

Żydówki, która straciła wszystko,

W wyniku bestialskiego holocaustu,

Bliskich zabrało życia los.

Wiele dni grozy przemierzyła,

W ciszy łez smutek rosły,

Ostatnie spojrzenie bliskich zapamiętała,

W ich oczy ból się wdzierał głęboko.

Szloch przeklętej nocy nie milkł,

Wymazując uśmiechy z jej twarzy,

Za kratami obozów zapomnienia,

Duszą niewinności kłamstwo przykrywało.

Nadal w duszy płomień się tlił,

Nie damskość, lecz siła jej w nim tkwiła,

Wstawała z popiołów, z uczuciami w ból ubranych,

By pamięcią zewnętrznym światu przemówić.

W oczach miała płomyk nadziei,

Mimo żaru w okrutnym naruszeniu,

Boleć miała, lecz nie zapomnieć,

Historię swą ścierpieć w cierpieniu innym losu.

Niewinność straconą odkupić pragnęła,

W łzach niezgłębionych zranień oczyszczać,

I choćby miliony w proch się obróciły,

Jej determinacja nie zgasła, nie osłabła.

Wierszami cierpienie składała,

Na podartym papierze swoje rany odsłaniała,

By przekazać światu mądrość w doświadczeniu,

Niech pamięć o zbrodni wieczną płonie jak gwiazda.

Dla Żydówki, co straciła bliskich w koszmarnym czasie,

Niech ten wiersz trwa przez wieki jako świadectwo,

By nasze serca było silne w miłości i szacunku,

I na zawsze zapamiętajmy, by nigdy się nie powtórzyło.