ćmy

Komentarze (25)

• 
  rozwiazanie dwa lata temu

  Klimatycznie dowcipny wiersz:)
• 
  Trzy Cztery dwa lata temu

  Dziękuję!
• 
  Anyż dwa lata temu

  Czytałam z podobaniem, raz że lubię ćmy i tu są spuchnięte pyłem ( świetne określenie), a dwa - dzięki ruchowi wiersz trwa i nie kończy się.. :)
• 
  Trzy Cztery dwa lata temu

  Anyż, pisząc o ruchu, myślisz pewnie o ostatnim wersie. Świetna uwaga.
• 
  Narrator dwa lata temu

  Niepokojąco-uspokajające. ?
  
  „spokój dachu pomiędzy klonami” — znakomite wyrażenie, bo dach jest nieruchomy, a gałęziami klonów kołysze wiatr.?
  
  Ale te ćmy... Wszędzie ich pełno, włażą do szczelnie zamkniętych słoików, wylęgają się w zasuniętych suwakiem plastikowych torebkach, nie można ich się pozbyć, stąd nadaremne machanie rękami.
  ??????
• 
  Trzy Cztery dwa lata temu

  Narratorze, ostoja (dom) i nieruchomość (dach), dobrze zauważyłeś... Lecz są jeszcze mole spożywcze!
  Hahaha!
• 
  Tjeri dwa lata temu

  "wracając skądkolwiek
  patrzę już z daleka
  czy dom nam nie spłonął"
  Też tak mam...
  A ćmy mnie fascynują, ale mam z nimi problem fobijny. Znaczy nie boję się samego owada, ale jego niekontrolowanego lotu, gdy czasem wleci w nocy do domu. Próbowałam przepracować, ale ni chuchu :)).
  "Rozganianie wierszy" – świetne. A cały wiersz jak migawko-obrazek. Bardzo plastyczny.
• 
  Trzy Cztery dwa lata temu

  Tjeri, dzięki za współodczuwanie wiersza! A właściwie co dzieje się z ćmami? Chyba kiedyś było ich więcej.
  Teraz sobie to uzmysłowiłam: dawno nie widziałam ciem...
• 
  Tjeri dwa lata temu

  Trzy Cztery
  Moskitiery moskitiery! Przynajmniej u mnie. Choć generalnie owadów ubywa. I to w przerażającym tempie. Wystarczy sobie przypomnieć jak szyba, przód samochodu wyglądał po kilku godzinach jazdy 20 lat temu a jak wygląda teraz.
  A wracając do ćmy – uwielbiam jak czasem siądzie na szybie – od zewnątrz, brzuszkiem do nas (którzy w domu). Miałam całą serię takich zdjęć: wtedy owad wygląda jak rycerz albo książę, z hełmem z pióropuszem i płaszczem z tyłu. Bajkowo :)).
• 
  Trzy Cztery dwa lata temu

  Tjeri, ćma jak rycerz. Zbroja, peleryna. Taki Ivanhoe, z twarzą Rogera Moore’a.
  Jaka energetyczna była czołówka do serialu "Ivanhoe":
  
  https://www.youtube.com/watch?v=jM7lRQvM8x8
  
  :)
• 
  Trzy Cztery dwa lata temu

  Lepsza wersja linku:
  
  https://www.youtube.com/watch?v=jM7lRQvM8x8
  
  (W wersji poprzedniej film otwierał się na scenie już po dwóch minutach akcji, a te dwie min. są najważniejsze:)).
• 
  Wrotycz dwa lata temu

  Metaforyczna perełka, Trzy Cztery. Nadzwyczaj udany liryk wykorzystujący, wydawałoby się już do cna wyeksploatowaną, figurę ciem. Niebezpieczeństwo związane z płomieniem, światłem.
  Ale po kolei.
  Pierwsza strofa wywołała skojarzenie wojny, tej z Ukrainą, lecz tytuł i kolejne wersy sytuują wiersz w innej przestrzeni, i czasie też innym, bo o wiele dłuższym.
  Był dom, i jest dom. Taki z cegieł pomiędzy klonami i taki, który jest relacją, więzią. Dwa w jednym.
  Czym są ćmy? W naszym ich postrzeganiu owadami lecącymi do płomienia, do światła, które tak je przyciąga, że potrafią przełamać ból i zamiast poprzestać na ogrzaniu ciała, i skrzydeł, samobójczo wlatują w płomień.
  Brak instynktu samozachowawczego.
  Wiersz jest o miłości, do której się wraca skądkolwiek się jest/było.
  Miłość = dom. Dom trzeba chronić przed ogniem. Przed spaleniem... i tu zaczyna się najważniejsza tkanka tego pięknego wiersza. Chciałoby się rzec: wkracza samokrytycyzm podmiotu.
  Cymes ta druga zwrotka z ostatnim, najistotniejszym porównaniem: ćmy spuchnięte pyłem są jak moje wiersze.
  A on, te "ćmywiersze" rozgarnia w otwartych drzwiach.
  Dlaczego spuchnięte pyłem? Coś się już wydarzyło, ale on ratuje miłość i ją przed zatratą w jasnych drzwiach Domu.
  
  Wiersz, który mocno zatrzymuje i każe się zastanowić nad treścią pisanych wierszy, ich mocą, a i w końcu nad poczuciem odpowiedzialności w związku.
  A i w końcu nad niszczącą siłą nie tylko uczucia, ale również poezji, która dążąc do prawdy, obnaża za dużo, spala.
• 
  Trzy Cztery dwa lata temu

  Wrotycz, bardzo się cieszę, że znowu się odzywasz pod wierszami, nie tylko u mnie. A co do wiersza - jest bardzo osobisty i napisany wiele lat temu. Nie wyobrażałam sobie wtedy, że mój dom może zniszczyć ogień wojny. Chodziło o inne lęki, którymi z nikim się nie dzieliłam.
  Zresztą, zauważyłaś to.
• 
  Pasja dwa lata temu

  Kominy i klon... nie na darmo obok siebie. Klon jest zadomowionym drzewem i odporny na złe warunki glebowe i atmosferyczne, zanieczyszczenia i brak wody. Razem z domem tworzy ciekawą kompozycję w kolorystyce... Przemija w symbiozie razem z człowiekiem, domem, porami roku.
  Pomiędzy ćmy "spuchnięte pyłem"... nie rozróżniające światła księżyca, gwiazd od światła niosącego spalenie. Powiązałaś je z ogniem domu i spokojem dachu i z kimś, kto broni tego domu przed... ? Tajemnica ukryta pomiędzy...?
  
  Przypomniał mi się wiersz Leśmiana o takim samym tytule:
  
  Przy­cho­dzą nie­ustan­nie z tam­tej stro­ny ci­szy
  Psy, wierz­by, na­głe sady, ćmy bia­łe, ćmy sza­re
  I próż­nię za­peł­nia­ją, gdzie cza­sem brak my­szy,
  By za­skle­pić czym­kol­wiek w świat wy­zior­ną szpa­rę.
  
  Przy­cho­dzą po­tłu­mio­ne zie­le­nią ot­chła­nie
  I dziew­czę­ta, co w oczach dźwi­ga­ją los nie­ba -
  I ob­ło­ków nad zie­mią srebr­ne gó­ro­wa­nie,
  I ta wia­ra, że wła­śnie tak trze­ba, tak trze­ba...
  
  I przy­cho­dzą mo­dli­twy o więk­szą tę­sk­no­tę,
  Źli bo­go­wie, złe wio­sny i mgła za­gro­bo­wa,
  Bzy bez ju­tra, bez wczo­raj, ćmy czar­ne, ćmy zło­te
  I ty co tak się smu­cisz, gdy pi­szesz te sło­wa...
  
  Pozdrawiam serdecznie
• 
  Trzy Cztery dwa lata temu

  Ćmy białe, ćmy szare, ćmy czarne, ćmy złote... Tak...
  Dziękuję za słowa i wiersz!
• 
  Dekaos Dondi dwa lata temu

  TrzyCztery↔Zrobiłem próbę projekcji, wczucia się w lecącą ćmę, co "wracając skądkolwiek" (co może oznaczać dobre lub złe przeżycia)↔szybuje w kierunku światła, "ogniska domowego".... lub już... innego.
  Coś jak "światełko w tunelu" Na tle poświaty z tyłu, trudno rozpoznać twarz. I nagle ktoś cię nieznośnie, lecz miło znajomo... rozgania. Jesteś ćmami i wierszami równocześnie. Nadal w ruchu. Macha skrzydłami. To najważniejsze. Nie spłonęła. Frunie...
  Kończę, bo zacznę... przeginać ze skojarzeniami:))
  Pozdrawiam:)?‍♀️♾️
• 
  Trzy Cztery dwa lata temu

  Dekaos, dobre skojarzenia. Widziałeś kiedyś machanie ręką (czy machanie rękami) na powitanie:
  - Hej! Jestem tutaj! Widzisz mnie? Chodź do mnie!
  I widziałeś machanie rękami w trakcie opędzania się od owadów.
  Ktoś, kto "w świetle drzwi otwartych", czyli drzwi zapraszających, siejących jasność, ciepło, macha rękami, żeby się opędzić od ciem, mówi:
  - "A sio!", "Precz!".
  
  Wers "i machasz rękami" miał tutaj pokazać niepewność:
  Jak machasz rękami? Witasz, zapraszasz, cieszysz się, czy - odwrotnie.
  taka iepewnośc siedzi czasem w człowieku.
  
  Tak, jestem tu ćmami i wierszami.
  
  Człowiek, który pisze, komponuje, maluje, często potrzebuje czasu tylko dla siebie. I miejsca, w którym będzie sam. To jest trudne dla kogoś, kto jest z nim w związku. I to się rozumie.
  
  Dlatego są wyrzeczenia:
  
  - ktoś, kto pisze (komponuje, maluje...) wyrzeka się czasem swoich potrzeb (żeby po prostu pobyć z drugą osobą)
  - ktoś, kto jest w związku z osobą tworzącą - też wyrzeka się czasem swoich potrzeb (i pozwala temu drugiemu na czasowe odseparowanie się, zamknięcie "w swoim pokoju").
  
  Lecz to jest sytuacja idealna - ten brak zazdrości o czas.
  
  Alice Munro, laureatka literackiej Nagrody Nobla (2013), autorka głównie opowiadań, w wielu swoich wywiadach podkreślała wdzięczność dla swoich kolejnych partnerów życiowych (mężów), za ich wyrozumiałość. Że - pozwalali jej pisać. Bez ich zrozumienia nie byłoby jej twórczości. Albo - żyłaby sama.
  
  ty stoisz na ganku
  w świetle drzwi otwartych
  ćmy spuchnięte pyłem
  rozganiasz nad głową
  jak te moje wiersze
  
  i machasz rękami
  
  Trochę mnie wołasz, a trochę - odganiasz.
• 
  Trzy Cztery dwa lata temu

  Wers : "i machasz rękami" jest tu ważny, dlatego go oddzieliłam, czyli - podkreśliłam.
• 
  Dekaos Dondi dwa lata temu

  Trzy Cztery↔Bo takim wyjaśnieniu, Twój wiersz nabiera większego sensu. Obustronne wyrzeczenia, mogą dać wiele. Faktycznie. Machanie, nie jest jednoznaczne. Może oznaczać: zapraszam lub odganiam, tzn: dajcie mi święty spokój. Lub jednym i drugim jednocześnie. No wiecie... odganiam was, ale nie na wciąż. W tej chwili muszę się skupić. A poza tym łatwej tak, gdy można sobie pomyśleć, że tak na prawdę są ze mną i mnie wspierają, pomimo, że w danej chwili "przeszkadzają"
  Podobnie jak człek niesie picie ze sobą. Dłużej wytrzyma bez, bo ma świadomość, że w każdej chwili, może się dowodnić:)
• 
  Trzy Cztery dwa lata temu

  Dekaos Dondi, myślę, że to jest wyraźne, widoczne:
  
  ćmy spuchnięte pyłem
  rozganiasz nad głową
  (...)
  i machasz rękami
  
  Czy machasz rękami, także dlatego, bo stojąc w otwartych drzwiach, zauważyłeś, że nadchodzę, czy tylko dlatego, że:
  
  ćmy spuchnięte pyłem
  rozganiasz nad głową
  jak te moje wiersze
  
  (Ta niepewność).
• 
  Dekaos Dondi dwa lata temu

  Trzy Cztery↔Dzięki:)↔No właśnie. Jakie te zwykłe machanie, może być znaczeniowo, skomplikowane. Niepewność dla adresata, bo nadawca raczej wie, czemu macha:)
• 
  Trzy Cztery dwa lata temu

  Dekaos Dondi, nie tylko machanie jest tu ważne. Wracanie - też. Wracać można nie tylko z zebrania w szkole, czy zakupów, bo też np. ze swojego zamyślenia. Zamyślając się stajemy się nieobecni.
  W tym wierszu ważne jest, że ktoś stoi "w świetle drzwi otwartych" i widzi się go... "wracając skądkolwiek". Wracając, jak ćma.
• 
  Dekaos Dondi dwa lata temu

  Trzy Cztery↔Dzięki za uzupełniankę. Masz racje z tym "światłem i wracaniem" Z zamyślenia też. Kiedyś nasypałem cukier na stół, przez koszyczek bez szklanki... bo byłem "gdzie indziej"
  Zainspirowałaś mnie... na melodię: "Blowing In The Wind"↔?:)
• 
  Trzy Cztery dwa lata temu

  Dekaos Dondi, ?
• 
  Aisak dwa lata temu

  Znam to uczucie paniki. Na początku, kiedy wracałam do domu i czułam w powietrzu jakiś dziwny zapach, to od razu dostawałam delirium, bo myślalsm, że zapomniałam o czajniku albo o czymś i chałupa się pali.
  Brrrr!
  
  A ćmy chowały się po kątach i budziły w środku zimy. Czytałam, że jak zimą znajdziemy ćm€, to na bank jest to dusza...

Napisz komentarz

Zaloguj się, aby mieć możliwość komentowania