"Co dalej?"-Prolog

Hermiona spojrzała z tęsknotąna swój dom. Widziała go już po raz ostatni w swoim życiu. Za chwilę będzie jechać pociągiem do Hogwartu, usłyszy gwizd i opuści świat mugoli na kolejny rok szkolny. Nie była pewna, czy kiedykolwiek tu wróci. Odczuwała niesamowity smutek, a zarazem ogromną ekscytację. Jeszcze tylko kilka godzin i rozpocznie ósmy rok nauki, spotka nauczycieli i przyjaciół. Bardzo chciałaby powiedzieć, że wszystkich. Niestety Ostatnia Bitwa (tak ją nazywano w podręcznikach do historii magii dla pierwszoroczniaków) zabrała ze sobąwielu ludzi. Voldemort został ostatecznie pokonany, ale każdy stracił coś bardzo cennego w tej wojnie.Weasleyowie stracili Charliego, niektórzy zostali pozbawieni człowieczeństwa, Harry, po śmierci Luny, ani razu się nie uśmiechnął. Kochał ją. To było pewne. Hermiona odgarnęła swoje jasnobrązowe, kręcone włosy za ucho i aportowała się.

Na peronie od razu rozpoznała w tłumie rudą czuprynę Rona i czarne włosy Harrego.

-Hej! Harry! Ron! Jak dawno was nie widziałam!-krzyknęła brązowooka w ich kierunku.

-Miona!-odpowiedzieli niemal chórem

-Chodzcie. Zajmijmy jakiś wolny przedział.

***

-Co?! Nie ma mowy!

-Severusie, nalegam.

-Odmawiam!

-Panna Granger potrzebuje dodatkowych zajęć eliksirów.

-Nigdy nie dawałem żadnemu uczniowi korepetycji i nie zamierzam tego zmienić Dumbledore!

-Ona jest naprawdę zdolna Severusie. Sam to wiesz, ale nigdy siędo tego otwarcie nie przyznasz.

-ODMAWIAM!

Nagle drzwi otworzyły się.

-O co chodzi Albusie?

-Próbuję przekonać Severusa do udzielania korepetycji pannie Granger.

-To doskonały pomysł. Przez ostatni miesiąc korespondowałam z nią. Spytałam się jej, co chce robić, gdy ukończy Hogwart. Odpowiedziała, że albo pójdzie w kierunku zaklęć, albo eliksirów. Musimy zapewnić jej rozwój w obydwu kierunkach. To naprawdę niesamowicie zdolna dziewczyna. Daj jej szansę Severusie.

-Mam już dość półgłówków na głowie Minerwo!

-Nie masz wyboru.-wtrącił się Dumbledore-To już postanowione.