Cóż, takie jest życie.

Kolega umiera

a ja się budzę

Cóż życie

Ale przecież jesteśmy

rówieśnikami

Cóż takie życie

Rozpadaj się dumnie

Nie peniaj, postawa.

Wstań podnieś łeb

Później upadniesz

Skremowany i przesypany

do małego estetycznego

woreczka zostaniesz upchnięty między te wszystkie jednorazówki

A może by się tak rozwiać z jakiegoś balkonu, albo nawet pekaienu. Ostatnie piętro. Płyń z wiatrem

A pusta reklamówka spada na dół

na jakąś czachę owiniętą kapturem na przykład.