Cudu nie było

o godzinie trzeciej piętnaście

czekając na białe rękawiczki

krzyżowałem Boga

nie było porażającej mocy światła

czas się nie zatrzymał

krzyż uderzał o kamienie

a one oddawały wściekłość tych

którzy bili nadzieją

gwoździe nie rozdarły powietrza

płynęła z nich tylko krew

włócznia się nie stopiła

skropiła ją tylko woda

ciernie się nie rozpadły

a śmierć nie umarła

wszystko czynisz nowe?

popatrz na mnie

Komentarze (8)

MartynaM dwa lata temu

Piliery jak dobrze znowu Ciebie czytać... tylko smutkiem tu wieje takim, że...
Bardzo dobry wiersz. 6

piliery dwa lata temu

Martynko, dzięki. W każdym z nas drzemie pragnienie cudu. Oczekujemy nań w chwilach trudnych, beznadziejnych albo wtedy gdy jesteśmy słabi i bezradni. Cud powinien być spektakularny, olśniewający i zewnętrzny. Tymczasem, jeśli jest - bywa siermiężny, czasem odległy, niezrozumiały (musi stać się w nas samych?) Rozczarowanie cudem potrafi być bolesne i prowadzi do nienawiści. To rozczarowanie potrafi krzyczeć: "zabij go!"

MartynaM dwa lata temu

Wiem, Piliery. Ja też czekam w pewnym sensie na cud, może akurat w tym momencie się dzieje, może każdy dzień jest cudem... tylko nauczyliśmy się wypatrywać tych wielkich, stąd lekceważymy małe.
A dobrze je dostrzec...

gorzki_cukier_ dwa lata temu

Cudu nie było, ale może jest nie potrzebny, może jest dobrze tak jak jest. 5 :)

piliery dwa lata temu

Podobno tym którzy wierzą cuda są niepotrzebne. Jeśli tak to chyba dlatego że istnieją. Dzięki. :)

Sufjen dwa lata temu

Przeglądam sobie różne profile po komentarzach i natknęłam się na Twoją twórczość - tworzysz piękną poezję... przynajmniej tak ją odczuwam. Pozdrawiam!

Domi51 dwa lata temu

Ciekawy, przejmujący biały wiersz. Jak dla mnie 5 :) pozdrawiam.

piliery dwa lata temu

Dzięki za odwiedziny i docenienie.

Cudu nie było

Komentarze (8)

Napisz komentarz