Cyfrowi skazańcy

Uwięzieni pośród mroku technologii

Wśród zimnych szyb ekranów

Martwy wzrok nastoletni

Milczymy niczym głazy

Spojrzenie ucieka niczym sen

Oddalamy się od siebie

Powoli blakną wspomnienia

Czas zaciera ślad ludzkości

Wszystko sztuczne i metalem odziane

Czy to prawdziwe łzy?

A może tylko zaprogramowane uczucia?

Czy coś jeszcze ma tu sens ?

Człowiek człowiekowi robotem

Uczuć pozbawieni

Mijamy się dniami i nocami

Owładnięci klątwa elektroniczną upadamy na dnie

Balansujemy na krawędzi życia i śmierci

W imię czego ?

Czy technologia jest prawdziwa ?

Czy zastąpi nam uczucia ?