Cykl nieba

Pośród odmętów nocnego jeziora

Cudny księżyc płynie wolnym nurtem,

Kołysze się w rytmie wieczornego wiatru,

Promienny i świetlisty w atramentowej czerni.

Wtem księżyc staje się cudowną istotą

O smukłej talii i czarnych włosach,

Oczach zaś niebieskich i migoczących

Niczym gwiezdny blask pełen nadziei.

Niespodziewanie kolejna postać ukazuje swe oblicze.

Jej włosy - płomienne i w warkocz związane -

Ciągną się za nią, tworząc świetlisty ogon,

Oczy zaś, pełne żaru,

Kieruje na księżyc, który drży z strachu,

Gdyż dostrzega ognisty łuk i strzały.

Cisza - po czym dźwięk puszczonej cięciwy

Rozrywa spokój niczym wygłodniałe zwierzę.

Księżyc pada na taflę wody ze strzałą w sercu.

Z rany sączy się szkarłatna posoka,

Barwi ona jezioro czerwienią i fioletem.

Gdy nocna istota powoli tonie,

Ognisty byt rozplata warkocz,

Rozpościera płomienne włosy na całą powierzchnię,

Aby później zniknąć i ustąpić miejsca

Selenowej istocie, która swój cykl powtórzyła.