Cykuta

Cykuta to trucizna, która zabija

Nie ma dla niej lekarstwa ani ratunku

Ktoś, kto ją wypije, jest jak okuta

W łańcuchy śmierci, co nie dają ucieczki

Cykuta to roślina, która rośnie

Wśród innych ziół, co mają lepszy smak

Ktoś, kto ją zjada, jest jak skuta

Przez głupotę, co nie pozwala odróżnić

Cykuta to słowo, które rani

Jak ostrze, co jest ukuta z nienawiści

Ktoś, kto je wypowiada, jest jak kikuta

Bez serca, co nie potrafi kochać

Cykuta to los, który czeka

Na tych, co zgrzeszyli i nie żałują

Ktoś, kto go przyjmuje, jest jak obkuta

Przez pokutę, co nie daje przebaczenia

Cykuta to zagadka, która mami

Jak skarb, co jest odkuta z ziemi

Ktoś, kto jej szuka, jest jak wykuta

Z kamienia, co nie ma uczuć

Cykuta to historia, która żyje

W pamięci ludzi, co ją znają

Ktoś, kto ją opowiada, jest jak zakuta

W czasie, co nie pozwala zapomnieć

Cykuta to cykuta, która zabija, rani, czeka, mami, żyje

Nie ma dla niej miejsca w świecie, co jest piękny

Ktoś, kto ją lubi, jest jak Kalkuta

Miasto, co jest kuskuta przez biedę

Cykuta to cykuta, która nie ma sensu

Nie ma dla niej rymu w wierszu, co jest śmieszny

Ktoś, kto go pisze, jest jak mańkuta

Koń, co jest podkuta przez głupca

Cykuta to cykuta, która nie ma końca

Nie ma dla niej granicy w życiu, co jest krótkie

Ktoś, kto jej unika, jest jak rozkuta

Łańcuch, co jest przekuta przez mądrość

Cykuta to cykuta, która nie ma nic

Nie ma dla niej wartości w świecie, co jest bogaty

Ktoś, kto jej nie zna, jest jak niepodkuta

Podkowa, co jest szczęśliwa przez los