Czas śmierci

- Co u twego taty? - spytała Alicja. - Zawsze go lubiłam.

- Wszystko dobrze - odparła Maria. - Sprawia masę kłopotów i bywa upierdliwy, ale taka jest kolej rzeczy, czyż nie?

- A twoja młodsza siostra? Klaudia, zgadza się?

- U niej też w porządku. Wyszła za mąż, ma dwoje dzieci.

- A ty?

- U mnie też w porządku.

- Pytałam o dzieci.

- Mam dwuletniego synka.

- Trochę późno jak na ciebie, nie uważasz?

- To przez pracę - odparła. - A właściwie, jeśli mam być szczera, niezupełnie.

Uśmiechnęła się na myśl o synku, który zapewne biegał teraz wokół jej ojca. - Mały jest świetny. I nieźle mi daje popalić.

- A co z tym facetem? - Alicja skinęła głową w stronę drzwi. Wskazała ostatnie miejsce, gdzie stał Jakub. - To twój mąż?

- Nie jesteśmy małżeństwem - odparła Maria. - I on nie jest ojcem Piotrusia.

Alicja czekała, ale Maria nie powiedziała nic więcej. Nie miała pewności, że to Wiktor - facet z którym mieszkała i który zmarł, kiedy była w ciąży, był ojcem jej dziecka. Miała romans. Bolesny błąd, którego nie zdążyła naprawić, zanim Wiktor został zabity, choć od tamtej pory zapłaciła za niego z nawiązką wstydem i poczuciem winy.

No i zawsze był jeszcze Piotruś.

- Ale on go zaakceptował, prawda?

- Jakub? Tak, jest wspaniały. Co prawda jesteśmy razem od niedawna, jeszcze się docieramy.

- Też jest gliną?

Maria odparła, że tak.

- Sprawia takie wrażenie.

- A ja to nie?

Alicja przekrzywiła głowę, przyglądając się dawnej koleżance, jakby próbowała się zdecydować. - Może - powiedziała. - Pod tym kątem - Zauważyła, że Maria sposępniała. - Spokojnie, żartowałam.

- Ale w sumie nie byłabym zbytnio zdziwiona - powiedziała Maria.