Życie nastolatków cz. 1

Znowu to samo. Gdy tylko przekroczyłam próg domu usłyszałam krzyki swoich rodziców.

- To ciebie nie było przez 4 lata i sama zajmowałam się tym domem i naszą córką, więc chociaż raz mógłbyś przestać mi wypominać, że niby źle ją wychowuję! - krzyczała mama.

- Bo to prawda! Ma coraz gorsze oceny, chodzi na wagary, nie wiadomo z kim się zadaje... I ty chcesz powiedzieć, że to jest normalne wychowanie? - odpowiedział tata.

- Może w tym wychowaniu zabrakło roli ojca, pomyślałeś o tym?

- Ja w tym czasie zarabiałem na nas, na nasze życie. A ty nie potrafisz nawet zająć się swoim dzieckiem.

- Mam już tego wszystkiego dość!

Mama poszła do pokoju, zatrzaskując za sobą drzwi, a tata nalał sobie kolejnego drinka.

No tak... Bez alkoholu się nie obejdzie. Od kiedy tata wrócił z zagranicy, kłócili się tak codziennie. Czasami nawet cieszyłam się, że mam szkołę, bo nie musiałam tego wszystkiego słuchać, a przynajmniej nie cały czas.

Zaszyłam się szybko w swoim pokoju, położyłam w łóżku, puściłam muzykę i, jak to miałam w zwyczaju za każdym razem przed pójściem spać, zaczęłam analizować moje życie.