Człowiek człowiekowi wilkiem

Świat się kruszy jak szkło pod stopami

Słońce gaśnie w dymie

fabryk i gniewu.

Na ekranach języki jadu.

W ustach ludzi sól nie chleb.

Każdy dzień to tłum co depcze ciszę.

Dzieci uczą się kopać zanim mówią,

a miłość schowała się w cieniu.

Bojąc się własnego imienia.

Nie mogę patrzeć już na to

jak człowiek połyka człowieka

Jak dobro staje się żartem,

a łzy niczym w reklamie.

Czy jest tu ktoś, kto widzi,

że to wszystko naprawdę boli?

Czy ktoś jeszcze trzyma serce

w dłoniach, nie w kieszeni?,

bo ja już nie mam sił stać obok.

Kiedy świat umiera na

na naszych oczach.