Człowiek myśli, diabeł słowa nosi

I nagle nic się nie dzieje. Niebo zatrzymało się w połowie oddechu.

Kompletny bezruch. Powietrze zastygło w niedokończonej myśli. Gdyby tylko można było przymknąć choć na chwilę oczy. Unoszący się bezczas szydzi z nerwu błędnego, głowa pod wodę, pod lód, pod wrzaski. Echo bijących dzwonów wybrzmiewa leniwie. Wkrótce będzie burza a Bóg umarł, tak przecież dawno temu.

I nagle nic się nie dzieje. Rzucam pierwsza kamieniem, który trafia w samo serce, moje serce. Człowiek myśli, diabeł słowa nosi. Filozofia i kamień, alchemia, kwantum Wszechświata. Wszystko to już było i jest i będzie. Dopóki walczysz, nie oddychaj, potem kiedy już zginiesz przypomnisz sobie żelazny odór krwi. Tylko po co ci taka pamięć?

I nagle nic się nie dzieje. Wszystkie drzwi zostały zamknięte, wszystkie dołki zasypane. Teraz jest bezpiecznie, ktoś prowadzi mnie za rękę nucąc kołysankę, rozbijającą się o moją wolność kolejną falą. Przypływy, od kilkunastu miesięcy, tylko przypływy. Hipnotyzuje mnie złowrogie nic fal, już chciałabym się tylko bać, oszaleć ze strachu, bylebym mogła przekroczyć granicę strefy komfortu.

I wciąż nic się nie dzieje. Błysnęło kilka razy, może w końcu będzie burza. Niebo zatrzymało się w połowie oddechu. A ja chylę się nad sobą, tuląc się w sobie. To nic, które się nie dzieje, absorbuje cały Wszechświat z jego ogromnymi planetami, bezkresem, próżnią, która wcale próżnią nie jest. Całość wszystkiego i nieskończonego, w początku i końcu wszechrzeczy. To nieznaczące wcale ani trochę Nic, które utrzymuje boskość w równowadze, kiedy stąpa po cienkiej linii nad przepaścią. Nie dziejące się Nic w moim ciele, które skrupulatnie wykonuje swoje zadanie, komórka po komórce, boskie sztuczki marności nad marnościami. Można umrzeć z zachwytu, ale jeszcze nie trzeba,

I kiedy nagle umysł nie robi nic, można dostrzec, że siedzi się w samym środku trąby powietrznej ze spokojem przyglądając się burzy.