Czy to aby zdrowe?

W czasie ferii przyjechał do nas na parę dni jedenastoletni wnuczek Jarek. Odkąd został szczęśliwym posiadaczem smarfona, prawie się z nim nie rozstawał i szukał tam opinii na każdy temat.

Już następnego dnia, towarzysząc mi w kuchni, dzięki pobranej aplikacji, sprawdzał , przykładając aparat do kodu kreskowego, co dany produkt zawiera i w ilu procentach jest zdrowy.

Początkowo trochę mnie to bawiło, po części interesowało, z czasem jednak byłam tym zmęczona i poirytowana – bo mi wciąż powtarzał, że niezdrowo się odżywiam.

Jeśli dawał odpocząć aparatowi i mnie, to tylko wtedy, gdy dziadek zabierał go do piwnicy, lub garażu. Próbowałam rozmawiać z mężem, żeby uświadomił małemu, że się niepotrzebnie wymądrza,że przesadza. Przecież organizm potrzebuje różnych substancji, zawartych w różnych produktach.

– Niech sobie sprawdza. Prawie nie je słodyczy, nie musi mieć, jak dawniej, keczupu do każdego niemal dania – czy to źle? A jeśli Mariola z Bartkiem też tak analizują?. Mamy podkopać jego zaufanie do rodziców? - odrzekł mąż.

Zadzwonił zięć, że za dwa dni przyjadą po syna; zapowiedziała się też młodsza córka. Uznałam, że na ten mały zjazd rodzinny trzeba przygotować coś dobrego. Wysłałam dziadka z wnuczkiem na sanki; uwinęłam się i upiekłam torta. Oblany czekoladą, pięknie udekorowany czekał w lodówce na gości.

Jednakże pod wieczór przyszła moja przyjaciółka i jak to ona – przytargała całą torbę różnych podarków. Uradowana i wdzięczna zaprosiłam ją na podwieczorek, Mąż zabawiał gościa w pokoju, do pomocy przyszedł Jarek. Widząc, że zabieram się do krojenia torta ustawił cztery talerzyki.

-

-Ty też chcesz ? – zapytałam.

– Oczywiście - odrzekł przełykając ślinkę.

– A wiesz, że ryzykujesz, bo tu i cukier i biała mąka... – droczyłam się.

– Ale, to znaczy, ja sprawdzałem i nie ma nic o tym, że torty są szkodliwe. Myślę, że są zdrowe – rzekł autorytatywnie nie spuszczając wzroku z porcji smakowitego ciasta.